ಕಲರವ

– ಸುಪ್ರೀತ್ ಕೆ. ಎಸ್, ಬೆಂಗಳೂರು.

ಪ್ರತಿನಿತ್ಯ ತಪ್ಪದೆ ಬ್ಲಾಗಿಗೆ ಬರೆಯಬೇಕು ಅಂದುಕೊಂಡಿದ್ದೆ. ಅದನ್ನೊಂದು ಸಾಧನೆ ಎನ್ನುವ ಹಾಗೆ ಭಾವಿಸಿದ್ದೆ. ಏಕೆ ದಿನನಿತ್ಯ ಬರೆಯಬೇಕು ಎಂದು ಕೇಳಿಕೊಳ್ಳುವ ತಾಳ್ಮೆ ಇರುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಏನೋ ಉನ್ಮಾದ. ಬರೀ ಬೇಕು ಅನ್ನಿಸಿದ ತಕ್ಷಣ ಬರೆಯಲು ಶುರುಮಾಡಿಬಿಡಬೇಕು. ಏನಾದರೂ ಮಾಡಬೇಕೆಂಬ ಹುಮ್ಮಸ್ಸು ಹುಟ್ಟಿದಾಗ ದೊಡ್ಡವರು ಅದರ ಇಹಪರಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಯೋಚಿಸಿ ಮಾಡು ಎಂದಾಗ ಹುಟ್ಟುವ ರೇಜಿಗೆಯನ್ನೇ ನಮ್ಮನ್ನು ನಾವು ನಿಧಾನಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದಾಗ ಎದುರಿಸಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಈ ಹದಿ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಯಾವಾಗಲೂ ವಿವೇಕಕ್ಕಿಂತ ಸಂಕಲ್ಪಶಕ್ತಿ, ಕ್ರಿಯಾಶೀಲತೆಯೇ ಹೆಚ್ಚಾಗಿರುತ್ತದೆಯೇನೋ! ಹಾಗಾಗಿ ನಾನು ಉಕ್ಕುವ ಉತ್ಸಾಹಕ್ಕೆ ಬ್ರೇಕ್ ಹಾಕುವ ಯಾವ ಪ್ರಯತ್ನವನ್ನೂ ಮಾಡುವುದಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಆ ಕೆಲಸವನ್ನು ನನ್ನ ಸೋಮಾರಿತನ, ಅಶಿಸ್ತುಗಳು ನಿರ್ವಹಿಸುವುದರಿಂದ ನನಗೆ ಹೆಚ್ಚಿನ ಹಾನಿಯೇನೂ ಆಗಿಲ್ಲ!

ಪ್ರತಿದಿನ ಬ್ಲಾಗು ಬರೆಯಬೇಕು ಎಂಬುದರ ಹಿಂದೆ ಕೇವಲ ಬರಹದ ಪ್ರಮಾಣದ ಮೇಲಿನ ಮೋಹ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿತ್ತು. ನನ್ನನ್ನು ಪ್ರಭಾವಿಸಿದ ಪತ್ರಕರ್ತನ ಹಾಗೆ ದಿನಕ್ಕಷ್ಟು ಪುಟ ಬರೆಯಬೇಕು, ವಾರಕ್ಕೆ ಇಷ್ಟು ಓದಬೇಕು ಎಂಬ ಅನುಕರಣೆಯ ಗುರಿಗಳನ್ನು ನನ್ನೆದುರು ಇರಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದೆ. ನನ್ನದಲ್ಲದ ಗುರಿಯೆಡೆಗೆ ಓಡುವ ಧಾವಂತ ಪಡುತ್ತಿದ್ದೆ. ನನ್ನದಲ್ಲದ ಹಸಿವಿಗೆ ಊಟ ಮಾಡುವ, ನನ್ನದಲ್ಲದ ಹೊಟ್ಟೆನೋವಿಗೆ ಔಷಧಿ ಕುಡಿಯುವ ಹುಂಬತನದ ಅರಿವೇ ಆಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಒಬ್ಬ ಕವಿಯನ್ನೋ, ಲೇಖಕನನ್ನೋ, ಕಥೆಗಾರನನ್ನೋ, ಸಿನೆಮಾ ನಿರ್ದೇಶಕನನ್ನೋ, ಹೀರೋವನ್ನೋ ಪ್ರಾಣ ಹೋಗುವಷ್ಟು ಗಾಢವಾಗಿ ಪ್ರೀತಿಸುವುದು, ಆರಾಧಿಸುವುದು, ಅನುಕರಣೆಯಲ್ಲಿ ಸಾರ್ಥಕ್ಯವನ್ನು ಕಂಡುಕೊಳ್ಳುವುದು, ಅನಂತರ ಸ್ವಂತಿಕೆ ಕಳೆದುಕೊಂಡ ಅಭದ್ರತೆ ಕಾಡಿದಾಗ ಆ ಪ್ರೇರಣೆಯ ಮೂಲವನ್ನೇ ದ್ವೇಷಿಸಲು ತೊಡಗುವುದು ಇದೆಲ್ಲಾ ಯಾಕೆ ಬೇಕು? ಆದರೆ ಈ ಅರಿವು ಒಂದು ಅಚ್ಚಿನಲ್ಲಿ ಮೌಲ್ಡ್ ಆಗುವಾಗಿನ ಸುಖವನ್ನು, ಐಶಾರಾಮವನ್ನು ಅನುಭವಿಸುವಾಗ ಉಂಟಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಅದೇ ತಮಾಷೆಯ ಹಾಗೂ ದುರಂತದ ಸಂಗತಿ.

ವಿಪರೀತ ಬರೆಯಬೇಕು ಅನ್ನಿಸುವುದು ಸಹ ತುಂಬಾ ಮಾತಾಡಬೇಕು ಅನ್ನಿಸುವುದುರ ತದ್ರೂಪು ಭಾವವಾ? ಮಾತು ಹೇಗೆ ಚಟವಾಗಿ ಅಂತಃಸತ್ವವನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡು ಕೇವಲ ಶಬ್ಧವಾಗಿಬಿಡಬಲ್ಲುದೋ ಹಾಗೆಯೇ ಬರವಣಿಗೆಯು ಬರಡಾಗಬಲ್ಲದಾ? ವಿಪರೀತ ಬರೆಯಬೇಕು ಎಂದು ತೀರ್ಮಾನಿಸಿದವರು ವಾಚಾಳಿಯಾಗಿಬಿಡಬಲ್ಲರಾ? ಮನಸ್ಸಲ್ಲಿ ಕದಲುವ ಪ್ರತಿ ಭಾವವನ್ನೂ ಅಕ್ಷರಕ್ಕಿಳಿಸಿಬಿಡುವ, ಆ ಮೂಲಕ ತೀರಾ ಖಾಸಗಿಯಾದ ಭಾವವನ್ನು ಪ್ರದರ್ಶನದ ‘ಕಲೆ’ಯಾಗಿಸಿಬಿಡುವುದು ಒಳ್ಳೆಯದಾ? ಇವೆಲ್ಲಕ್ಕೂ ಉತ್ತರವನ್ನೂ ಸಹ ಅಕ್ಷರದ ಮೂಲಕವೇ ಕೇಳಿಕೊಳ್ಳುವ ಅನಿವಾರ್ಯತೆ ಇರುವುದು ನಮ್ಮ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯ ವ್ಯಂಗ್ಯವಲ್ಲವೇ? ನಮ್ಮೊಳಗಿನ ದನಿಗೆ ಅಭಿವ್ಯಕ್ತಿಕೊಡುವ ಮಾಧ್ಯಮವೂ ಕೂಡ ನಮ್ಮ ಚಟವಾಗಿಬಿಡಬಹುದೇ? ಅಕ್ಷರಗಳ ಮೋಹ ನಮ್ಮೊಳಗಿನ ದನಿಯನ್ನು ನಿರ್ಲಕ್ಷಿಸಿಬಿಡುವ ಅಪಾಯವಿದೆಯೇ? ಅಥವಾ ಇವೆಲ್ಲಕ್ಕೂ ಮನ್ನಣೆ, ಪ್ರಸಿದ್ಧಿ, ಹೆಸರುಗಳೆಂಬ ವಿಷಗಳು ಸೇರಿಕೊಂಡು ಬಿಟ್ಟಿವೆಯೇ?

ತುಂಬಾ ಬರೆಯುತ್ತಾ, ಯಾವಾಗಲೋ ಒಮ್ಮೆ ನಾನು ವಿಪರೀತ ವಾಚಾಳಿಯಾಗಿಬಿಟ್ಟೆನಾ ಅನ್ನಿಸತೊಡಗುತ್ತದೆ. ಅದರಲ್ಲೂ ಈ ಬ್ಲಾಗ್ ಬರಹಗಳಲ್ಲಿ ನನ್ನ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಅನುಭವ, ವಿಚಾರ, ತಳಮಳಗಳನ್ನೇ ದಾಖಲಿಸುತ್ತಾ ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ನಾನು ಬರೀ ಮಾತುಗಾರನಾಗಿಬಿಟ್ಟೆನಾ ಎಂಬ ಭಯವಾಗುತ್ತದೆ. ನನ್ನ ಓದು ನಿಂತುಹೋಗಿಬಿಟ್ಟಿತಾ ಎಂಬ ಆತಂಕ ಕಾಡುತ್ತದೆ. ಈ ಸಕಲ ವ್ಯವಹಾರಗಳಿಗೂ ತಿಲಾಂಜಲಿಯಿತ್ತು ಕೆಲಕಾಲ ಎಲ್ಲಾದರೂ ಅಡಗಿಕೊಂಡು ಬಿಡಲಾ ಅನ್ನಿಸುತ್ತದೆ. ಬರೆಯುವುದನ್ನೆಲ್ಲಾ ಬಿಟ್ಟು ಓ ಹೆನ್ರಿಯ ಕಥೆಯಲ್ಲಿನ ಪಾತ್ರದ ಹಾಗೆ ಒಬ್ಬಂಟಿ ಕೋಣೆಯಲ್ಲಿ ಓದುತ್ತಾ, ಚಿಂತಿಸುತ್ತಾ, ಧ್ಯಾನಿಸುತ್ತಾ ಬದುಕು ಕಳೆದುಬಿಡಲಾ ಎನ್ನಿಸುತ್ತದೆ. ಹೀಗೆ ಬರೆಯುತ್ತಲೇ ಇದ್ದರೆ ನನ್ನ ತಿಳುವಳಿಕೆ, ಜ್ಞಾನ ಸೀಮಿತವಾಗಿಬಿಡುತ್ತದಾ ಎನ್ನಿಸುತ್ತದೆ. ಈ ಬಗೆಯ ಭಾವಗಳು ಕಾಡಿದಾಗ ಒಂದಷ್ಟು ದಿನ ಬ್ಲಾಗು ಬರೆಯುವುದನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸಿಬಿಟ್ಟಿದ್ದೇನೆ. ನಾವು ಗೆಳೆಯರು ನಡೆಸುತ್ತಿರುವ ಈ ಪತ್ರಿಕೆಗೆ ರಾಜೀನಾಮೆ ಕೊಟ್ಟುಬಿಟ್ಟಿದ್ದೇನೆ. ಒಂದೆರಡು ತಿಂಗಳು ಅದರಿಂದ ದೂರವಾಗಿಬಿಟ್ಟಿದ್ದೇನೆ. ಮತ್ತೆ ಅದನ್ನು ಅಪ್ಪಿಕೊಂಡಿದ್ದೇನೆ.

ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಬದಲಾಯಿಸಿತಾ? ಬ್ಲಾಗು ಬರೆಯುವುದನ್ನು ಬಿಟ್ಟಾಗ ನನಗೆ ತೃಪ್ತಿ ಸಿಕ್ಕಿತಾ? ಸಮಾಧಾನ ಎನ್ನುವುದು ಸಿಕ್ಕಿತಾ? ನನ್ನನ್ನು ನಾನು ನಿರಂತರವಾದ ಓದಿಗೆ, ಅಧ್ಯಯನಕ್ಕೆ ತೊಡಗಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಸಾಧ್ಯವಾಯಿತಾ? ಖಂಡಿತಾ ಇಲ್ಲ. ಓದು ಅನ್ನೋದು ತೀರಾ ಖಾಸಗಿಯಾದ ಕ್ರಿಯೆಯೇ ಆದರೂ ಅದರಲ್ಲಿ ದೊರೆಯುವ ಸಂತೋಷವನ್ನು, ನಾನು ಕಂಡುಕೊಂಡ ಸಂಗತಿಗಳನ್ನು, ಅನುಭವಿಸಿದ ಬೆರಗನ್ನು ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು ಎನ್ನುವ ಹಂಬಲವನ್ನು ಹತ್ತಿಕ್ಕಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಬರೆಯುವಾಗ ನಾನು ಅದುವರೆಗೂ ಆಲೋಚಿಸಿರದಿದ್ದ ಅನೇಕ ಒಳನೋಟಕಗಳು ದಕ್ಕಿದಂತಾಗಿ ಪುಳಕಗೊಳ್ಳುವ ಸುಖವನ್ನು ಬಿಡಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಸೃಜನಶೀಲತೆಯಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ಕುವ ಸಮಾಧಾನವನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡು ಇರುವುದು, ಪ್ರತಿದಿನ ರುಚಿ ರುಚಿಯಾಗಿ ತಿನ್ನುತ್ತಿದ್ದವನಿಗೆ ಒಮ್ಮೆಗೇ ಸಪ್ಪೆ ಊಟ ಹಾಕಲು ಶುರುಮಾಡಿದ ಹಾಗಾಗುತ್ತದೆ. ಬಹುಶಃ ಸ್ವಂತ ಅಭಿವ್ಯಕ್ತಿಗೆ, ನಮ್ಮವೇ ಆದ ಸೃಷ್ಠಿಗೆ ಯಾವ ಅವಕಾಶವನ್ನೂ ಕೊಡದೆ ಕೇವಲ ಹೊರಗಿನಿಂದ ಒಳಗೆ ಫೀಡ್ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಾದ ನಮ್ಮ ಈ ಶಿಕ್ಷಣ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಿಂದಾಗಿ ಸಣ್ಣ ಸಣ್ಣ ಸೃಜನಶೀಲ ಕೆಲಸಗಳಲ್ಲೂ ಅಪಾರವಾದ ಖುಷಿ ಸಿಕ್ಕುತ್ತದೆಯೇನೋ! ಈ ಸಣ್ಣ ಖುಶಿ, ಅಹಂಕಾರಕ್ಕೆ ಸಿಕ್ಕುವ ಬೆಚ್ಚಗಿನ ಪ್ರೋತ್ಸಾಹಗಳನ್ನು ತೊರೆಯುವುದು ರಾಜಕಾರಣಿ ಕುರ್ಚಿಯ ಮೇಲಿನ ಆಸೆಯನ್ನು ಬಿಟ್ಟಂತೆಯೇ ಏನೋ! ಈ ನಮ್ಮ ಹಪಹಪಿಗೆ ಒಂದು ಗೌರವಯುತವಾದ ಸ್ಥಾನವಿದೆ ಆದರೆ ಅಧಿಕಾರದ ಮೇಲಿನ ಹಂಬಲಕ್ಕೆ ಅದಿಲ್ಲ ಅಷ್ಟೇ ವ್ಯತ್ಯಾಸ!

ಬ್ಲಾಗಿಂಗ್ ಕೂಡಾ ಚಟವಾಗುತ್ತಿದೆ ಎಂಬ ಇತ್ತೀಚಿನ ಕೆಲವು ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಪತ್ರಿಕೆಗಳ ವರದಿಗಳಲ್ಲಿನ ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಕಾರಣಗಳನ್ನು ಅವಲೋಕಿಸುವಾಗ ಇದೆಲ್ಲಾ ಹೊಳೆಯಿತು. ಆದರೆ ಇದನ್ನೆಲ್ಲಾ ಬರೆಯುತ್ತಾ ಹೋದಂತೆ ಹಲವು ಸಂಗತಿಗಳು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗುತ್ತಾ ಹೋದವು. ನಾವು ಬರೆಯುವುದು ನಮ್ಮೊಳಗೆ ಸ್ಪಷ್ಟತೆಯನ್ನು ಸ್ಥಾಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದಕ್ಕಾ?

‘ಕಲರವ’ ಎಂಬ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಝೆರಾಕ್ಸ್ ಪ್ರತಿಯಾಗಿ ಶುರುವಾದ ನಮ್ಮ ಪತ್ರಿಕೆ ಆಫ್ ಸೆಟ್ ಮುದ್ರಣ ಕಂಡು ಎ-ನಾಲ್ಕು ಸೈಜಿಗೆ ಭಡ್ತಿ ಪಡೆದು ಬೆಳೆದದ್ದು ಸುಂದರವಾದ ಫ್ಲಾಶ್‌ಬ್ಯಾಕಿನಂತೆ ಆಗಾಗ ನಮ್ಮ ಕಣ್ಣ ಮುಂದೆ ಸುಳಿದು ಹೋಗುತ್ತದೆ. ಸುಮಾರು ಇಪ್ಪತ್ತಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಸಂಚಿಕೆಗಳನ್ನು ಪ್ರಕಟಿಸಿದ ನಮ್ಮ ಬೆನ್ನನ್ನು ನಾವೇ ತಟ್ಟಿಕೊಳ್ಳಲು ಸಹ ನಮಗೆ ಸಮಯವಾಗಿಲ್ಲ.

ಈ ವರ್ಷಕ್ಕೆ ಕೆಲವು ಹೊಸ ಯೋಜನೆಗಳನ್ನು ಹಾಕಿಕೊಂಡು ಕೆಲಸ ಮಾಡಬೇಕೆಂದಿದ್ದೇವೆ. ಅದರ ಮೊದಲ ಹಂತವಾಗಿ ಹಳೆಯ ಎಲ್ಲಾ ಸಂಚಿಕೆಗಳನ್ನು ಡಿಜಿಟಲೈಸ್ ಮಾಡುವುದು ನಮ್ಮ ಯೋಜನೆ. ಹಳೆಯ ಎಲ್ಲಾ ಸಂಚಿಕೆಗಳನ್ನು ಪಿಡಿಎಫ್ ಪ್ರತಿಯಾಗಿಸಿ ಅಂತರ್ಜಾಲದಲ್ಲಿ ಲಭ್ಯವಾಗಿಸುವುದು ನಮ್ಮ ಮುಂದಿರುವ ಕೆಲಸ. ಜೊತೆಗೆ ಇತ್ತೀಚಿನ ಸಂಚಿಕೆಗಳನ್ನು ಇಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ನೀಡಿದ್ದ ಕೊಂಡಿಗಳು ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿಲ್ಲ ಎಂಬ ಕಂಪ್ಲೆಂಟುಗಳಿವೆ, ಅವನ್ನು ಸರಿ ಪಡಿಸಬೇಕು. ಇನ್ನು ಒಂದು ವಾರದಲ್ಲಿ ಅವನ್ನು ಮುಗಿಸುವ ವಿಶ್ವಾಸ ನಮಗಿದೆ.

ಜೊತೆಗೆ ಈ ತಿಂಗಳ ಸಂಚಿಕೆಯ ತಯಾರಿಯು ಭರದಿಂದ ಸಾಗಿದೆ. ಫೆಬ್ರವರಿ ಎಂಬ ಪುಟ್ಟ ತಿಂಗಳು ನೋಡು ನೋಡುವಷ್ಟರಲ್ಲೇ ಕಳೆದು ಹೋಗುತ್ತಿದೆ. ಎಲ್ಲರೂ ವ್ಯಾಲಂಟೈನ್ ದಿನ, ಪಬ್ಬು-ಮಬ್ಬಿನ ಗಲಾಟೆಯಲ್ಲಿ ಬ್ಯುಸಿಯಾಗಿದ್ದಾರೆ ನಾವು ಲವಲವಿಕೆಯ, ಹೊಸ ಗಾಳಿಯ ಸಂಚಿಕೆಯೊಂದನ್ನು ನಿಮ್ಮ ಮುಂದಿಡುವ ಕನಸು ಕಂಡಿದ್ದೇವೆ.

ಈ ಬರಹ ಓದುವ ಮುನ್ನವೇ ಹೇಳಿಬಿಡುತ್ತೇನೆ. ನೀವು ಅಪ್ಪಟ ಸೋಮಾರಿಯಾಗಿದ್ದರೆ ಈ ಬರಹವನ್ನು ಇಡಿಯಾಗಿ ಓದುವ ಸಂಕಲ್ಪವನ್ನಾದರೂ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಿ. ಇಲ್ಲ, ನೀವು ಸೋಮಾರಿಗಳಲ್ಲ ಎಂಬ ನಂಬಿಕೆ ನಿಮಗಿದ್ದರೆ ಇದನ್ನು ಓದುವ ಕಷ್ಟವನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಬೇಕಿಲ್ಲ!

ನಾನು ಈಗ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿರುವುದು ತಮ್ಮಲ್ಲಿ ಸಾಮರ್ಥ್ಯವಿದ್ದರೂ ಏನನ್ನೂ ಮಾಡದೆ ಕಾಲವನ್ನು ಜಾರಿ, ಸೋರಿ ಹೋಗಲು ಬಿಟ್ಟು ಕೂರುವ ಸೋಮಾರಿ ವರ್ಗದ ಕುರಿತು. ತಮ್ಮ ಸಾಮರ್ಥ್ಯ ಮೀರಿದ ಸಂಗತಿಗಳನ್ನು ಸಾಧಿಸಲು ಪಡಬೇಕಾದ ಪ್ರಯತ್ನವನ್ನು, ಸುರಿಸಬೇಕಾದ ಬೆವರನ್ನು ಸುರಿಸಲು ಹಿಂದೆ ಮುಂದೆ ನೋಡುತ್ತಾ ಕುಳಿತುಕೊಳ್ಳುವ ಇನ್ನೊಂದು ವರ್ಗದ ಸೋಮಾರಿಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಮತ್ತೆ ಮಾತನಾಡೋಣ. ಮೊದಲನೆಯ ವರ್ಗದ ಸೋಮಾರಿಗಳ ಗುಣಲಕ್ಷಣಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಹೇಳುವುದಾದರೆ, ಅವರು ಬುದ್ಧಿವಂತರು. ವಿಚಾರವಂತರು. ಪ್ರತಿಭಾಶಾಲಿಗಳು. ಮೈಯಲ್ಲಿ ಕಸುವು ಹೊಂದಿರುವವರು. ಆದರೆ ಅದನ್ನೆಲ್ಲಾ ಬಳಸಿಕೊಂಡು ತಾವು ಏರಬಹುದಾದ ಎತ್ತರವನ್ನು ತಿಳಿಯದವರು. ತಮ್ಮ ಸಾಮರ್ಥ್ಯವನ್ನು ಬಳಸಿಕೊಂಡು ಕ್ರಮಿಸಬಹುದಾದ ಹಾದಿಯನ್ನು ಅಲಕ್ಷಿಸಿದವರು. ಇವರ ಬಗ್ಗೆ ಸ್ವಲ್ಪ ವಿವರವಾಗಿ ಮಾತಾಡೋಣ.

ಮೇಲೆ ಹೇಳಿದ ವರ್ಗದ ಸೋಮಾರಿಗಳಿಗೆ ಅಂದುಕೊಂಡದ್ದನ್ನೆಲ್ಲ ಮಾಡುವ ಸಾಮರ್ಥ್ಯವಿರುತ್ತದೆ. ತಮಗೆ ಅಂಥ ಸಾಮರ್ಥ್ಯವಿದೆ, ಪ್ರತಿಭೆಯಿದೆ ಎಂಬುದೂ ಅವರಿಗೆ ಗೊತ್ತಿರುತ್ತದೆ. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಅದೇ ಅವರನ್ನು ಮಾಡಬೇಕಾದ ಕೆಲಸದಿಂದ ವಿಮುಖರನ್ನಾಗಿಸಿಬಿಡುತ್ತದೆ. ಎಂಥ ಕೆಲಸವನ್ನಾದರೂ ನಾನು ಮಾಡಬಲ್ಲೆ ಎಂಬ ಅವರ ಆತ್ಮವಿಶ್ವಾಸವೇ ಅವರಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುವ ಉತ್ಸಾಹವನ್ನು ಕಸಿದುಕೊಂಡುಬಿಡುತ್ತದೆ. ‘ನನ್ನಲ್ಲಿ ಶಕ್ತಿಯಿರುವಾಗ ನಾನು ಆ ಕೆಲಸವನ್ನು ಯಾವಾಗ ಬೇಕಾದರೂ ಮಾಡಬಲ್ಲೆ’ ಎಂಬ ಉಡಾಫೆ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಮೊಳೆತು ಕೆಲಸವನ್ನು ಮಾಡಲು ಬೇಕಾದ ತುರ್ತನ್ನು ಅದು ಹುಟ್ಟಿಸುವುದೇ ಇಲ್ಲ. ಹೀಗಾಗಿ ಧುಮ್ಮಿಕ್ಕಿ ಹರಿಯಲು ಚಿಕ್ಕದೊಂದು ಕಿಂಡಿಯೂ ಇಲ್ಲದೆ ಬಲಿಷ್ಠವಾದ ಡ್ಯಾಮಿನ ಗೋಡೆಯ ಹಿಂದೆ ಖೈದಿಯಾದ ಜಲರಾಶಿಯ ಹಾಗೆ ಇವರ ಧೀಶಕ್ತಿ ಬಂಧಿಯಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಆತ್ಮಶಕ್ತಿ ಪ್ರಕಟಗೊಳ್ಳಲು ಉತ್ಕಟವಾದ ಹಂಬಲವನ್ನು ತೋರುತ್ತಿದ್ದರೂ ಇವರಿಗೆ ಸೂಕ್ತ ಅವಕಾಶವನ್ನು ಕಲ್ಪಿಸಿಕೊಡಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗುವುದಿಲ್ಲ.

ಹೀಗೆ ತಮ್ಮ ರೆಕ್ಕೆಯ ಮೇಲೆ ವಿಪರೀತ ವಿಶ್ವಾಸವಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಒಮ್ಮೆಯೂ ಸ್ವಚ್ಛಂದ ಆಗಸಕ್ಕೆ ಜಿಗಿಯದೆ ಕವುಚಿ ಕುಳಿತ ಬುದ್ಧಿವಂತರಿಗೆ ಬಹುದೊಡ್ಡ ಸಮಸ್ಯೆಯಾಗಿ ಕಾಡುವುದು. ‘ಎಲ್ಲಿಂದ ಶುರು ಮಾಡಬೇಕು?’ ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆ. ಇವರಿಗೆ ತಮ್ಮ ಯೋಗ್ಯತೆಗೆ, ತಮ್ಮ ಸಾಮರ್ಥ್ಯಕ್ಕೆ ದಕ್ಕಬೇಕಾದ ಸ್ಥಾನ ಮಾನದ ಕಲ್ಪನೆಯಿರುತ್ತದೆ. ತಾವು ಏರಬಹುದಾದ ಎತ್ತರದ ಬಗ್ಗೆ ಸ್ಪಷ್ಟವಾದ ಅಂದಾಜಿರುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಒಮ್ಮೆಗೇ ಮೊದಲನೇ ಮೆಟ್ಟಿಲಿನಿಂದ ಅಷ್ಟು ಮೇಲಕ್ಕೆ ಹಾರುವ ವಿವೇಕಶೂನ್ಯತೆಯೂ ಇವರಲ್ಲಿ ಮಡುಗಟ್ಟಿರುತ್ತದೆ. ಒಂದು ಹೆಜ್ಜೆಯೂ ಇಟ್ಟು ಅನುಭವವಿರದ ಇವರು ನೂರು ಅಡಿಯನ್ನು ಒಂದೇ ಬೀಸಿನಲ್ಲಿ ಕ್ರಮಿಸುವ ಯೋಜನೆಯನ್ನು ಹಾಕಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ತಮ್ಮ ಕಾಲುಗಳ ಮೇಲೆ ಅವರಿಗೆ ಅಷ್ಟು ವಿಶ್ವಾಸವಿರುತ್ತದೆ. ಹಾದಿ ಕ್ರಮಿಸಿದ ಅನುಭವ ಬೆನ್ನ ಹಿಂದಿರದೆ ಗುರಿ ಅಸ್ಪಷ್ಟವಾಗುತ್ತದೆ. ಗಾಳಿಯಲ್ಲಿ ಗುದ್ದುತ್ತಾರೆ, ಬಡಿದಾಡುತ್ತಾರೆ, ಸಂಪೂರ್ಣ ಶಕ್ತಿಯನ್ನು ವಿನಿಯೋಗಿಸಿ ಹೋರಾಡುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ ಒಂದಿನಿತೂ ಫಲ ಪಡೆಯದೆ ದಣಿಯುತ್ತಾರೆ. ಇವರಿಗೆ ಎಲ್ಲಿಗೆ ತಲುಪಬೇಕು ಎಂಬ ತಿಳಿವು ಇರುತ್ತದೆಯೇ ಹೊರತು ಎಲ್ಲಿಂದ ಶುರು ಮಾಡಬೇಕು ಎಂಬ ವಿವೇಕ ಇರುವುದಿಲ್ಲ. ಗಾಳಿಯೊಂದಿಗಿನ ಗುದ್ದಾಟ ಕೊಟ್ಟು ಹೋದ ದಣಿವು ಮೈಮನಸ್ಸನ್ನು ಹಣ್ಣು ಮಾಡಿರುತ್ತದೆ. ಇವರು ಸೋಮಾರಿತನದ ಬೆಚ್ಚನೆಯ ಆಲಿಂಗನಕ್ಕೆ ಶರಣಾಗಿ ಮಲಗಿಬಿಡುತ್ತಾರೆ. Poor fellows!

ಇಂಥಾ ಸೋಮಾರಿಗಳು ಮೊದಲು ತಮ್ಮ ತಲೆಯನ್ನು ಆಕಾಶದಲ್ಲಿ ಗಿರಕಿ ಹೊಡೆಯುವುದನ್ನು ತಪ್ಪಿಸಬೇಕು. ನೆಲದ ರಿಯಾಲಿಟಿಯನ್ನು ಅರಗಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಗಂಡೆದೆಯನ್ನು ತೋರಬೇಕು. ಒಂದೇ ಏಟಿಗೆ ಹತ್ತು ಪಕ್ಷಿಗಳನ್ನು ಹೊಡೆಯುವುದು ಎಷ್ಟೇ ರಮ್ಯವಾದ ಕಲ್ಪನೆಯೇ ಆದರೂ ಒಮ್ಮೆಗೆ ಒಂದೇ ಪಕ್ಷಿಗೆ ಗುರಿಯಿಡಬೇಕು ಎನ್ನುವ ವಾಸ್ತವವನ್ನು ಇವರು ಮೈಗೂಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ಒಂದೊಂದೇ ಹೆಜ್ಜೆ ಇಡುವಲ್ಲಿ ಇವರ ಕಾಳಜಿ ವ್ಯಕ್ತವಾಗಬೇಕು. ಗುರಿ ದೊಡ್ಡದೇ ಇರಲಿ ಚಿಂತೆ ಇಲ್ಲ, ಏಣಿ ಆಕಾಶಕ್ಕೇ ಇಟ್ಟಿರಲಿ ತೊಂದರೆಯಿಲ್ಲ, ಆದರೆ ಗಮನ ಹಾಗೂ ಏಕಾಗ್ರತೆಗಳು ಒಂದೊಂದೇ ಮೆಟ್ಟಿಲನ್ನು ಸಾವಕಾಶವಾಗಿ ಏರುವಲ್ಲಿ ವಿನಿಯೋಗವಾಗಲಿ. ಸಣ್ಣ ಸಣ್ಣ ಕೆಲಸಗಳನ್ನು ಮಾಡುವುದಕ್ಕೆ ಶುರು ಮಾಡಿಬಿಡುವುದು ಸೋಮಾರಿತನ ಎಂಬ ಬಹುದೊಡ್ಡ ಹಡಗಿನ ತಳಕ್ಕೆ ಸಣ್ಣ ರಂಧ್ರಗಳನ್ನು ಕೊರೆದಂತೆ. ಒಮ್ಮೆ ಕಲ್ಲು ಗುಂಡು ಕೂತ ಜಾಗದಿಂದ ಅಲುಗಾಡಿ ಉರುಳಲು ಶುರುವಾದರೆ ಎಂಥಾ ಕಲ್ಲು ಮುಳ್ಳಿನ, ಒರಟೊರಟಾದ, ಅಂಕುಡೊಂಕಿನ ಹಾದಿಯಾದರೂ ಅದಕ್ಕೆ ಅಡ್ಡಿಯಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಪ್ರಾರಂಭದ ಜಡತ್ವ ಮೀರಿ ರಾಕೆಟ್ ಆಗಸಕ್ಕೆ ಚಿಮ್ಮಿದ ಹಾಗೆ ಅಂತಃಶಕ್ತಿಯನ್ನೆಲ್ಲಾ ಕ್ರೋಢೀಕರಿಸಿಕೊಂಡು ಇವರು ಎದ್ದು ನಿಲ್ಲಬೇಕು. ಕೆಳಕ್ಕೆ ಎಳೆಯುವ ಸೋಮಾರಿತನದ ಗುರುತ್ವವನ್ನು ಮೀರುವುದಕ್ಕೆ ಹಲ್ಲು ಕಚ್ಚಿ ರೆಕ್ಕೆಗಳನ್ನು ಬಡಿಯುತ್ತಿರಬೇಕು. ಎಷ್ಟೋ ವೇಳೆ ರೆಕ್ಕೆ ಬಡಿಯುವುದೇ ನಿರರ್ಥಕ ಅನ್ನಿಸುತ್ತದೆ. ಮೇಲೆ ಎತ್ತರದ ನೀಲಾಕಾಶದಲ್ಲಿ ಹಾರುತ್ತಿರುವ ಇತರ ಪಕ್ಷಿಗಳಿಗೆ ಹಾರಾಟ ಅನಾಯಾಸವಾಗಿ ದಕ್ಕಿದೆಯಲ್ಲಾ ಎಂದೆನ್ನಿಸುತ್ತದೆ. ಒಂದು ವೇಳೆ ಆ ಅಮಲಿನಲ್ಲೇ ಮೈಮರೆತುಬಿಟ್ಟರೆ ಸೋಮಾರಿತನ ಪುನಃ ಇವರನ್ನು ತನ್ನ ತೆಕ್ಕೆಳೆದುಕೊಂಡುಬಿಡುತ್ತದೆ. ರೆಕ್ಕೆ ಪಟಪಟ ಬಡಿಯುತ್ತಲೇ ಇರಬೇಕು, ನೀರಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿದವ ಉಸಿರಿಗಾಗಿ ಬಡಿದಾಡುವ ಹಾಗೆ.

ಒಮ್ಮೆ ಈ ಬಗೆಯ ಸೋಮಾರಿತನವೆಂಬ ಕಪಿಮುಷ್ಟಿಯಿಂದ ಹೊರಗೆ ಹಾರಿದರೆ ಯಾವ ಬಂಧನವೂ ಇರದು. ಎದುರಿಗೆ ವಿಶಾಲವಾದ ಆಕಾಶ, ಕಸುವು ತುಂಬಿದ ರೆಕ್ಕೆಗಳು ಸ್ವಚ್ಛಂದ ಹಾರಾಟಕ್ಕೆ ಯಾವ ತಡೆಯೂ ಇರುವುದಿಲ್ಲ. ಅನಂತರ ಇವರು ಈ ಲೇಖನ ಓದಬೇಕಾದ ಅಗತ್ಯ ಬರುವುದಿಲ್ಲ!