ಕಲರವ

– ಅಜಿತ ಚಂದ್ರ.ಎಸ್, ಬೆಂಗಳೂರು

ನಮ್ಮ ಬದುಕಿನ ಪಯಣ ಎಲ್ಲಿಗೆ?….. ಪ್ರಶ್ನೆ ವಿಚಿತ್ರ ಎನಿಸಿದರೆ ಅದು ಸಹಜ. ಆದರೆ ಆತ್ಮಾವಲೋಕನೆಗೆ ಕುಳಿತರೆ ಎಲ್ಲರ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಮೂಡುವ ಮೊದಲ ಪ್ರಶ್ನೆ ಇದೇ ಎಂಬುದು ನನ್ನ ನಂಬಿಕೆ.

ಬದುಕು ಸಾಗುವ ಬಗೆಗೆ ಕುಳಿತು ಯೋಚಿಸಿದಾಗ ಎಲ್ಲರ ಮನಸ್ಸನ್ನು ಹೊಕ್ಕುವ ಯೋಚನೆ- ನನ್ನ ಬದುಕಿನ ಗುರಿ ಯಾವುದು?? ಅದರೆಡೆಗಿನ ಹಾದಿ ಎಷ್ಟು ಹಸನಾಗಿದೆ?? ಬದುಕಿನ ಪಯಣದ ಹಾದಿಯಲ್ಲಿ ಬಂದ ಸಂತಸದ ಆ ಮನತುಂಬಿದ ಸವಿಘಳಿಗೆಗಳು, ಅವುಗಳ ಸಿಹಿ ನೆನಪುಗಳು……. ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ಮನಸ್ಸನ್ನು ಕಲಕುವ, ಮರೆಯಲೇ ಬೇಕೆಂದಿದ್ದರೂ ಮರೆಯಲಾಗದ ಘಟನೆಗಳು, ದುಗುಡ-ದುಮ್ಮಾನಗಳು… ಹೀಗೆ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿಯೇ ಮಂಥನ ನಡೆದರೆ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಎಂದಿಗೂ ಗೋಚರಿಸುವ ಒಂದು ಸತ್ಯ- ಬಾಳು ಸುಖ-ದುಃಖಗಳ ಮಿಲನ ಎಂಬುದು. ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರ ಬದುಕೂ ನೆರಳು-ಬೆಳಕಿನ ನಡುವೆ..

ತನ್ನ ಹಸಿವನ್ನು ಹಿಂಗಿಸುವ ಸಲುವಾಗಿ ಹೂವಿಂದ ಹೂವಿಗೆ ಹಾರಿ ಮಕರಂದವನ್ನು ಹೀರುವ ದುಂಬಿಯಂತೆ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರ ಮನಸ್ಸು ತನ್ನನ್ನು ಅರಿತು ಪ್ರೀತಿಸುವ, ತನ್ನ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಸ್ಪಂದಿಸುವ ಮನಸ್ಸನ್ನು ಅರಸಿ ಸಾಗುತ್ತದೆ. ಹೀಗೆ ಹುಟ್ಟಿದಾಗಿನಿಂದ ಸಾಯುವವರೆಗೂ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬನ ಮನಸ್ಸು ತನ್ನ ಬದುಕಿನ ಪಯಣದ ಯಾವುದೇ ಹಂತದಲ್ಲಾದರೂ ತನಗೆ ಸ್ಪಂದಿಸುವ ಮನಸ್ಸನ್ನು ಬಯಸಿ ಅದರ ಹುಡುಕಾಟದಲ್ಲಿರುತ್ತದೆ. ಮನಸ್ಸು ತನ್ನ ನೆಮ್ಮದಿಗಾಗಿ ಪ್ರೀತಿ-ನಂಬಿಕೆಗಳನ್ನು ಗಳಿಸಲು ಅದನ್ನು ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳಲು ಬಯಸುತ್ತದೆ. ಮೂಲಭೂತವಾಗಿ ಎಲ್ಲರ ಮನಸ್ಸು ನೆಮ್ಮದಿಯ ಬೆಳಕನ್ನು ಕಾಣಬಯಸುತ್ತದೆ.

ಕನಸಿನಿಂದಲೇ ಮನುಷ್ಯನಿಗೊಂದು ಗುರಿ ಎಂದು ಸಿಗುವುದು. ಆ ಗುರಿಯನ್ನು ತಲುಪುವುದರೆಡೆಗೆ ಅವನ ಶಕ್ತಿಯ, ಬುದ್ಧಿಯ ವಿನಿಯೋಗ… ಗುರಿ ತಲುಪಿದಾಗ ಮನುಷ್ಯನ ಸಂತೋಷಕ್ಕೆ ಆಕಾಶವೇ ಅಂಚು… ಏನಾದರೂ, ಆ ಸಂತಸ ಕ್ಷಣಿಕ. ಕಣ್ಣಿನಲ್ಲಿ ಮತ್ತೊಂದು ಕನಸು, ಗುರಿ… ಅಲ್ಲಿಂದ ಅದರೆಡೆಗೆ ನಮ್ಮ ಪಯಣ. ಹೀಗೆ ನಿರಂತರ ಪಯಣವೇ ಜೀವನ. ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಸಿಗುವ, ಗುರಿ ತಲುಪಿದಾಗ ಮನಸ್ಸು ಹೊಂದುವ ಆ ಕ್ಷಣಿಕ ಸಂತೋಷಗಳು ಕತ್ತಲಲ್ಲಿ ಹತಾಶೆಯ ಹೊಂದಿ ಪಯಣವನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸುವ ಹಂತ ತಲುಪಿದ ಮನಸ್ಸುಗಳಲ್ಲಿ ಆಸೆಯ ಚಿಲುಮೆಯನ್ನು ಮತ್ತೆ ಮೂಡಿಸುವ ಸಾಧನ. ಎಲ್ಲರ ಪಯಣವೂ ದೂರದಲ್ಲೆಲ್ಲೋ ಗೋಚರಿಸುವ ಪ್ರಕಾಶiiನವಾದ ಬೆಳಕಿನ ಕಡೆಗೆ…

ಹೀಗೆ ಮನುಷ್ಯನ ಜೀವನದಲ್ಲಿ, ತನ್ನ ಬದಲಾಗುವ ಗುರಿಗಳ ಕಡೆಗಿನ ಪಯಣದಲ್ಲಿ ಎಂದಿಗೂ ಎಡವದೆ ಮುಂದೆ ಹೋಗಲು ಸಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಸೋಲೇ ಗೆಲುವಿನ ಮೆಟ್ಟಿಲು ಎಂಬ ಹಿರಿಯರ ಅನುಭವದಿಂದ ಹೊರಹೊಮ್ಮಿದ iiತು ಈ ವಿಷಯವನ್ನು ಪುಷ್ಠೀಕರಿಸುತ್ತದೆ. ಹೀಗೆ ಎಡವಿ-ದಡವೀ ಸಾಗುವ ಬದುಕಿನ ಪಯಣದಲ್ಲಿ ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಮನಸ್ಸು ದಿಶೆ ತಪ್ಪಿ ಹತಾಶವಾಗುತ್ತದೆ. ತನ್ನ ಆಸೆಗಳನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡು ಗುರಿಯಿಂದ ವಿಮುಖವಗುತ್ತದೆ. ಭಾವನೆಗಳ ತೊಳಲಾಟದಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿ ನೆಮ್ಮದಿಯೆಂಬ ಬೆಳಕಿನಿಂದ ದೂರವಾಗುತ್ತದೆ. ಬದುಕಿನ ಇನ್ನೊಂದು ಬಣ್ಣವಾದ ಕತ್ತಲಿನಲ್ಲಿ ಕಳೆದುಹೋಗುತ್ತದೆ.

ಬೆಳಕಿನ ದಿಕ್ಕಿನಲ್ಲೇ ಬೆಳೆಂiವ ಬಳ್ಳಿಯಂತೆ ನಮ್ಮು ಮನಸ್ಸೂ ಸಹ ಎಲ್ಲ ಅಡೆತಡೆಗಳನ್ನೂ ದಾಟಿ, ಅದರ ಚೈತನ್ಯವನ್ನೆಲ್ಲ ಒಟ್ಟುಗೂಡಿಸಿಕೊಂಡು ಮತ್ತೆ ತನ್ನ ಗುರಿಯ ಕಡೆಗೆ ಪಯಣಿಸುವ ಸಕಲ ಪ್ರಯತ್ನವನ್ನೂ ಮಾಡುತ್ತದೆ. ಆ ಮೂಲಕ ನೆಮ್ಮದಿ ಪಡೆಯುತ್ತದೆ. ಆ ಚೈತನ್ಯವನ್ನು ಮೈಗೂಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಅಥವಾ ಅಂಥದೊಂದು ಆತ್ಮಸ್ಥೈರ್ಯವನ್ನು ಬೆಳೆಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಒಂದು ಮಾತನ್ನು ನೆನಪಿನಲ್ಲಿಡಬೇಕು- ಬದುಕು ನೆರಳು-ಬೆಳಕಿನ ನಡುವೆ.

– ‘ಯಶೋಧತನಯ’

ಓದುವುದಕ್ಕಾಗಿಯೋ, ಕೆಲಸ ಸಿಕ್ಕ ಕಾರಣಕ್ಕೋ ಮನೆಯಿಂದ ಹೊರಗೆ ಮನೆ ಮಾಡಲು ಹೊರಟಾಗ ಕಾಡುವ ಮನದ ವಿರಹಕ್ಕೆ, ಒಂದು ಜಾತಿಯ ಬಾಯಿತಿಗೆ ‘ಹೋಂ ಸಿಕ್‌ನೆಸ್’ ಅಂತ ಹೆಸರು. ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರೂ ಬಾಳಿನ ಯಾವುದೋ ಘಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಅನುಭವಿಸಬೇಕಾದ ತಹತಹವಿದು.

ಹುಟ್ಟಿದಾಗಿನಿಂದ ‘ಪರಾವಲಂಬಿ’ ಸಸ್ಯವನ್ನು ಮನದಲ್ಲಿ ಪೋಷಿಸುತ್ತಿರುವವರೇ ಎಲ್ಲರೂ. ಮಗುವಾಗಿದ್ದಾಗ ಆಹಾರದಿಂದ ಹಿಡಿದು ಎಲ್ಲ ಕೆಲಸಕ್ಕೂ ತಾಯಿಯ ಸಹಾಯಬೇಕು. ಬೆಳೆಯುತ್ತಾ ಹೋದಂತೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಸ್ವಲ್ಪವಾಗಿ ತಮ್ಮ ಕೆಲಸ ತಾವೇ ಮಾಡುವಷ್ಟಕ್ಕೆ ಬಂದರೂ ಮಾನಸಿಕವಾಗಿ ಪರಿವಾರದೊಡನೆ ಅವಲಂಬಿತವಾಗಿರಲೇಬೇಕು. ತಾತ್ಕಾಲಿಕವಾಗಿ ಯಾವುದೇ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ಮನೆ ಬಿಟ್ಟು ಬೇರೆಡೆ ವಾಸಿಸಬೇಕಾದಾಗ ಮಾನಸಿಕವಾಗಿ ಅದಕ್ಕೆ ನಾವು ತಯಾರಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಪರಾವಲಂಬಿ ಸಸ್ಯ ಮರವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಜೀವನ ಯುದ್ಧಕ್ಕೆ ಅಣಿಯಾದಾಗ, ಒಮ್ಮೆಲೇ ಆ ಮರವನ್ನು ಕಡಿಯಬೇಕಾದಾಗ ನೋವಾಗುವುದು ಸಹಜ. ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಆ ನೋವು ತಮ್ಮ ಕೆಲಸ ತಾವೇ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಲ್ಲ ಎಂಬ ಆಲಸ್ಯದಿಂದ ಹುಟ್ಟಿದ ನೋವಲ್ಲ. ಸುತ್ತ ಮುತ್ತಲೆಲ್ಲಾ ತಮ್ಮನ್ನೇ ಪ್ರೀತಿಸುವ ಜನರಿರುವ ಪರಿಸರವನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಬೇರೊಂದು ವಿಚಿತ್ರ ವಿಶ್ವಕ್ಕೆ ಕಾಲಿರಿಸಿದಾಗ ಉಂಟುಆಗುವ ಮನಸ್ಸಿನ ಬೇಗೆ ಅದು. ಆ ವಿಶ್ವದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲರೂ ತಂತಮ್ಮ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಹೋಗುವವರೇ.

ಕಾಲೇಜಿನಿಂದ ಬಂದಾಗ ‘ಹಸಿವಾಗ್ತಿದೆಯೇನೋ ಮಗಾ?’ ಎಂದು ಕೇಳುವ ಅಮ್ಮ ಇಲ್ಲದೇ, ಸದಾ ಜಗಳಾಡುವ ತಮ್ಮನಿಲ್ಲದೆ , ಚಿಕ್ಕ ಚಿಕ್ಕ ವಿಷಯಕ್ಕೂ ಅಳುವ ತಂಗಿಯ ಸಂತೈಸಲಾಗದೆ, ಫಕ್ಕನೆ ಹಣಕ್ಕೆ ತೊಂದರೆ ಬರಲು ನೀಡಲು ತಂದೆಯಿಲ್ಲದೆ ಮನೆಯ ನೆನಪುಗಳು ಸೂಜಿಯಂತೆ ಚುಚ್ಚುವ ಅವಧಿಯಿದು. ಒಂದು ರೀತಿ ‘ಟೆಂಪರರಿ ಅನಾಥ’ರೆನ್ನುವ ಭಾವ ಮೂಡಿಸುವ ಘಳಿಗೆಗಳು!

ನಿರ್ಧಾರಗಳನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಲು ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯವಿದ್ದರೂ ಆ ಪ್ರತಿ ನಿರ್ಧಾರಗಳಲ್ಲೂ ತಂದೆ ತಾಯಿ ಇಣುಕದೆ ಇರುವುದಿಲ್ಲ. ಹೊಸ ಗೆಳೆಯರು ಸಿನೆಮಾಕ್ಕೆ ಕರೆದಾಗ ‘ಹೂಂ’ ಅಂದರೂ ‘ಅಪ್ಪ ಇದ್ದಿದ್ದರೆ ಬಯ್ಯುತ್ತಿದ್ದರೇನೋ’ ಅಂತ ಅನ್ನಿಸಿ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಕಿರಿಕಿರಿ ಉಂಟಾಗಬಹುದು. ನಂತರ ಅದೇ ಅಭ್ಯಾಸ ಬಲವಾಗಿ ಅತಿ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಬಾಳಿಗೆ ಮುಳುವಾದರೂ ಅಚ್ಚರಿಯಿಲ್ಲ. ಏಕೆಂದರೆ ಹದಿಹರೆಯ, ಬದುಕನ್ನು ಎತ್ತಬೇಕಾದರೆ ಅತ್ತ ಎಸೆಯಬಲ್ಲ ಬಿರುಗಾಳಿ. ಇಂತಹ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಪಾಲಕರು ದೂರದಲ್ಲಿದ್ದರೂ ಮಕ್ಕಳ ಮೇಲೆ ಕಣ್ಣಿರಿಸಬೇಕಾದ್ದು ಅಗತ್ಯ ಮತ್ತು ಅನಿವಾರ್ಯ.

ಮನಸ್ಸಿನ ಮರುಕಕ್ಕೆ ಮತ್ತೊಂದು ಕಾರಣವಾಗಿರುವುದು ಆರೋಗ್ಯ. ಮನೆಯಲ್ಲಾದರೆ ಅಮ್ಮನ ಪ್ರೀತಿಯ ಔಷಧಿಯಿದೆ; ಇಲ್ಲಿ ಅನಾರೋಗ್ಯವಾದರೆ ಏನು ಗತಿ? ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆ ಹಾಸ್ಟೆಲಿಗೆ ಬರುವ ಪ್ರತಿ ಹುಡುಗನನ್ನೂ ಕಾಡದೆ ಇರದು.

ಹಾಸ್ಟೆಲ್ಲುಗಳೆಂದರೆ ಹೋಂ ಸಿಕ್‌ನೆಸ್ ನ ಗೂಡು. ಹಾಸ್ಟೆಲ್ಲಿನ ಪ್ರತಿಗೋಡೆಗೂ ನೂರಾರು ಕತೆಗಳು ಗೊತ್ತು. ತವರಿನ ಹಂಬಲ ತಾಳಲಾರದೆ ರಾತ್ರೋ ರಾತ್ರಿ ಮನೆಗೆ ಫೋನ್ ಮಾಡಿ ಗಳ ಗಳನೆ ಅತ್ತು ನೂರಾರು ರೂಪಾಯಿ ಬಿಲ್ ಮಾಡಿದ ಹುಡುಗರು; ಸುತ್ತಲೂ ಪ್ರೀತಿಯಿರದೆ, ಪ್ರೀತಿಗಾಗಿ ನಾಲಿಗೆ ಚಾಚುವ ಮನಕ್ಕೆ ಯಾವುದೋ ಹುಡುಗಿಯ ಚಿಕ್ಕ ಮಾತು ಪ್ರೀತಿಯಂತಾಗಿ ಮೋಸಹೋಗುವ ಹುಡುಗರು; ಮನೆಯ ನೆನಪು ಕಾಡಿ ಕಾಡಿ ಓದಿನ ಮೇಲೆ, ಕಡೆಗೆ ಬದುಕಿನ ಮೇಲೆ ವೈರಾಗ್ಯ (ತಾತ್ಕಾಲಿಕ!) ತಾಳುವ ಹುಡುಗರೂ ಕಡಿಮೆಯಿಲ್ಲ. ಹುಡುಗಿಯರಿಗೂ ಈ ಎಲ್ಲಾ ಮಾತುಗಳು ಅನ್ವಯವಾಗುತ್ತವೆ.

‘ಹೋಂ ಸಿಕ್ ನೆಸ್’ ಎಂಬುದು ಎಷ್ಟು ನೋವುದಾಯಕ ಎನ್ನಿಸಿದರೂ ಅದು ಪ್ರತಿ ವ್ಯಕ್ತಿಗೂ ತನ್ನ ಮೇಲೆ ತಾನು ಅವಲಂಬಿತನಾಗಲು ಮೊದಲ ಮೆಟ್ಟಿಲು. ಸೈಕಲ್ ಕಲಿಯುವಾಗ ಪ್ರಾರಂಭದಲ್ಲಿ ಬೀಳುವುದು ತಪ್ಪದು. ಆ ನೋವು ಇಲ್ಲದೆ ಕಲಿಯಲಾಗದು. ಹಾಗೆ ಬದುಕನ್ನು ಕಲಿಯಲು – ಅರಿಯಲು ನೋವುಗಳು ಅಗತ್ಯ.

ಒಬ್ಬರ ಸಾಂಗತ್ಯದಲ್ಲಿರಲು ಅಲ್ಲಿದ್ದ ಪ್ರೀತಿಯ ಘಮ ಮನಕ್ಕೆ ಅಡರುವುದಿಲ್ಲ. ಅವರಿಲ್ಲದಾಗಲೇ ಅವರ ಇರುವಿನ ಮಹತ್ವ, ಆ ಪ್ರೀತಿಯ ಗಂಧ ಅರಿವಾಗುವುದು. ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಸದಾ ಜಗಳಾಡುವ ಮಗ ದೂರದ ಹಾಸ್ಟೆಲಿನಲ್ಲಿದ್ದಾಗ ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಪತ್ರ ಬರೆಯುವುದಕ್ಕೂ, ಫೋನಿನಲ್ಲಿ ಮಾತು ಮೃದುವಾಗುವುದಕ್ಕೂ ಅದೇ ಕಾರಣ. ದೂರ ಸನಿಹದ ಮಹತ್ವ ಸೂಚಿಸುತ್ತದೆ.

ಮನುಷ್ಯ ಹರಿವ ನೀರಿನಂತಾಗಬೇಕು. ಹೊಸ ಮಣ್ಣು, ಹೊಸ ಗಾಳಿಗೆ ಒಗ್ಗಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ಹೊಸತೆನ್ನುವುದು ಎದೆಯೊಳಗಿಳಿಯುತ್ತಿದ್ದಂತೆಯೇ ‘ಹೋಂ ಸಿಕ್ ನೆಸ್’ ಇಲ್ಲವಾಗುತ್ತದೆ. ಯಾವ ಮನುಷ್ಯನೂ ಪ್ರತಿಭೆ ಇಲ್ಲದೆ ಹುಟ್ಟಿರಲಾರ. ಅದನ್ನು ಹೊಸ ಜಗದೆಡೆಗೆ ತೋರಿಸಿದರೆ ಜಗತ್ತು ನಿಬ್ಬೆರಗಾಗಿ ನೋಡುತ್ತದೆ. ಹೊಸ ಜಗತ್ತಿನ ಮಂದಿ ಇಷ್ಟ ಪಡುತ್ತಾರೆ. ಇಷ್ಟ ಪ್ರೀತಿಯಾಗಿ ಮನುಷ್ಯರ ನಡುವಿನ ಕೊಂಡಿಯಾಗುತ್ತದೆ!

– ಪಲ್ಲವಿ.ಎಸ್, ಧಾರವಾಡ

ಬೆಳ್ಳಂಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಬಸ್‌ಸ್ಟ್ಯಾಂಡ್ ಕಡೆ ಸುಮ್ಮನೇ ಹೋಗುತ್ತೇನೆ.

ಚಳಿ ಅಲ್ಲೆಲ್ಲ ಮಡುಗಟ್ಟಿ ನಿಂತಿರುತ್ತದೆ. ಉಗಿಮಂಜಾಗಿ ತೇಲುತ್ತಿರುತ್ತದೆ. ಬಸ್‌ಸ್ಟ್ಯಾಂಡ್‌ನ ಸುತ್ತಮುತ್ತಲಿನ ಹೋಟೆಲುಗಳಲ್ಲಿ ನಿಜವಾದ ಬಿಸಿ ಉಗಿ ಚಹದ ಪಾತ್ರೆಯಿಂದ, ಇಡ್ಲಿ ಸ್ಟ್ಯಾಂಡ್‌ನಿಂದ, ಕಾಯ್ದ ಎಣ್ಣೆಯಿಂದ ಏಳುತ್ತಿರುತ್ತದೆ. ಇನ್ನೂ ಬಸ್ ಬಂದಿಲ್ಲ ಎಂದು ತಮ್ಮೊಳಗೇ ಪಿಸುಗುಟ್ಟುತ್ತ ಕೂತವರ ಬಾಯಿಂದಲೂ ಅದೇ ಬಿಸಿ ಉಗಿ.

ಅವರೆಲ್ಲ ಊರಿಗೆ ಹೊರಡಲು ಕಾಯ್ದವರು. ಮೊದಲ ಬಸ್ ಬಂದು ನಿಂತಿದೆಯಾದರೂ ಅದರೊಳಗೆ ಚಾಲಕನಿಲ್ಲ. ಕಂಡಕ್ಟರ್ ಜೊತೆಗೆ ಆತ ಅಲ್ಲೆಲ್ಲೋ ಚಹ ಕುಡಿಯುತ್ತಿರಬೇಕು. ತಣ್ಣಗಿರುವ ಬಸ್ ಒಳಗೆ ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳು ಹಾಗೂ ಮಕ್ಕಳು ಹತ್ತಿ ಕೂತಿದ್ದಾರೆ. ಇದ್ದಬದ್ದ ಬಟ್ಟೆಗಳನ್ನು ಬಿಗಿಯಾಗಿ ಅವಚಿ ಹಿಡಿಯುವ ಮೂಲಕ ಚಳಿಯನ್ನು ಹೊರಹಾಕಲು ಯತ್ನಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಅವರನ್ನು ಅಲ್ಲಿ ಕೂಡಿಸಿ ಚಾದಂಗಡಿ ಕಡೆ ನಡೆದಿರುವ ಯಜಮಾನ ಪ್ಲಾಸ್ಟಿಕ್‌ನ ಕಪ್‌ಗಳಲ್ಲಿ ಚಹ ತಂದು ಕಿಟಕಿ ಮೂಲಕ ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದಾನೆ. ಒಳಗೆ ಕೂತವರ ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ ಎಂಥದೋ ಬೆಚ್ಚನೆಯ ಖುಷಿ.

ಇನ್ನೊಂದಿಷ್ಟು ಬಸ್‌ಗಳು ಬಂದು ನಿಲ್ಲುತ್ತವೆ. ಅವುಗಳ ಚಾಲಕರೂ ಇಂಜಿನ್ ಚಾಲೂ ಇಟ್ಟು ಚಾದಂಗಡಿಗಳ ಕಡೆ ನಡೆದಿದ್ದಾರೆ. ಇಡೀ ಜೀವನ ಚಾದಂಗಡಿಯ ಬೆಚ್ಚನೆಯ ಉಗಿ ತುಂಬಿದ ವಾತಾವರಣಕ್ಕೆ ಆಕರ್ಷಿತವಾದಂತಿದೆ. ಪೇಪರ್ ಹುಡುಗರು ಪುರವಣಿಗಳನ್ನು ಸೇರಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಇನ್ನೊಂದಿಷ್ಟು ಹುಡುಗರು ಎಣಿಸಿ ಜೋಡಿಸಿಟ್ಟುಕೊಂಡ ಪೇಪರ್‍ಗಳನ್ನು ಸೈಕಲ್‌ಗಳಲ್ಲಿ ನೇತಾಕಿರುವ ಕ್ಯಾನ್ವಾಸ್ ಚೀಲಗಳಿಗೆ ಹುಷಾರಾಗಿ ತುಂಬುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಆಗಲೇ ತಡವಾಗುತ್ತಿದೆ ಎಂಬ ಧಾವಂತ. ಮುಖವೇ ಕಾಣದಂತೆ ಬಿಗಿದು ಕಟ್ಟಿದ ಮಫ್ಲರ್, ಅಳತೆ ಮೀರಿದ ಹಳೆಯ ಸ್ವೆಟರ್‌ನೊಳಗಿನ ಜೀವಗಳು ಬೆಚ್ಚಗಿವೆ. ತುಂಬಿದ ಚಳಿಯಲ್ಲೂ ನಗುತ್ತ, ತಡವಾಗಿದೆ ಎಂದು ಅವಸರ ಮಾಡುತ್ತ ಅವರೆಲ್ಲ ಒಬ್ಬೊಬ್ಬರಾಗಿ ಬಸ್‌ಸ್ಯಾಂಡ್‌ನಿಂದ ಹೊರಬೀಳುತ್ತಿದ್ದಾರೆ.

ಪೇಪರ್‌ಗಳು ಬೆಚ್ಚಗಿವೆ. ಅದರೊಳಗಿನ ಸುದ್ದಿಗಳೂ ಬೆಚ್ಚಗಿವೆ. ಅಲ್ಲೆಲ್ಲೋ ಬೆಚ್ಚನೆಯ ಮನೆಯಲ್ಲಿ, ಬಿಸಿಬಿಸಿ ಕಾಫಿ ಕುಡಿಯುತ್ತಿರುವ ಜೀವಗಳು, ಈ ಬಿಸಿ ಬಿಸಿ ಪೇಪರ್‌ಗಾಗಿ ಕಾಯುತ್ತಿವೆ. ಎಲ್ಲ ಸುದ್ದಿಗಳನ್ನು ನಿನ್ನೆಯೇ ಟಿವಿಯಲ್ಲಿ ನೋಡಿದ್ದರೂ, ಪೇಪರ್‌ನ ಬಿಸಿಯನ್ನೊಮ್ಮೆ ತಾಕದಿದ್ದರೆ ಅವರಿಗೆ ಸಮಾಧಾನವಿಲ್ಲ. ಕಾಯುತ್ತಿರುವ ಅವರಿಗೆ ಪೇಪರ್ ತಲುಪಿಸುವವರೆಗೆ ಈ ಹುಡುಗರಿಗೆ ನೆಮ್ಮದಿಯಿಲ್ಲ. ಬೇಗ ಹೋಗ್ರೋ ಎಂದು ಪೇಪರ್ ಏಜೆಂಟ್ ಅವಸರ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಾನೆ.

ಹೂ ಮಾರುವವಳು ನಡುಗುತ್ತ ಬರುತ್ತಾಳೆ. ನೀರು ಚಿಮುಕಿಸಿಕೊಂಡು ತಣ್ಣಗಿರುವ ಹೂವಿನ ಸರಗಳು ದೇವರ ಫೊಟೊ ಏರಲು, ಆಟೊ ಎದುರು ತೂಗಲು, ತವರಿಗೆ ಹೊರಟ ಹೆಂಗಳೆಯರ ಮುಡಿ ಸೇರಲು ಕಾಯುತ್ತಿವೆ. ಬೆಳ್ಳಂಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಹೂವಾಡಗಿತ್ತಿ ಹೆಚ್ಚು ಚೌಕಾಸಿ ಮಾಡುವುದಿಲ್ಲ. ಮೊದಲ ಕಂತಿನ ಹೂವಿನ ಸರಗಳನ್ನು ಆಕೆ ಬೇಗ ಮಾರಿ, ಬೆಚ್ಚಗೆ ಹೊದಿಸಿ ಬಿಟ್ಟು ಬಂದ ಕಂದಮ್ಮ ಏಳುವುದರೊಳಗೆ ಮನೆಗೆ ಹೋಗಬೇಕಿದೆ.

ನಡುಗುತ್ತಿರುವ ಬಸ್‌ಗಳ ಇಂಜಿನ್‌ಗಳು ಅಷ್ಟೊತ್ತಿಗೆ ಸಾಕಷ್ಟು ಬೆಚ್ಚಗಾಗಿವೆ. ಬಸ್‌ನಲ್ಲಿ ಕೂತ ಪೋರರು ಬಾನೆಟ್‌ಗೆ ಕೈಯೊತ್ತಿ, ಆ ಬಿಸಿಯನ್ನು ನರನಾಡಿಗಳಿಗೆ ಹರಿಸಿಕೊಂಡು ಬೆಚ್ಚನೆಯ ಖುಷಿ ಅನುಭವಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಅವರನ್ನೇ ಹುಸಿ ಗದರುತ್ತ ತಾಯಂದಿರು ತಮ್ಮೊಳಗೇ ಸಣ್ಣಗೆ ಮಾತಿಗಿಳಿದಿದ್ದಾರೆ. ಹೊಲದಲ್ಲಿರುವ ಪೈರು, ಬರಬಹುದಾದ ಸುಗ್ಗಿ, ತೀರಿಸಬೇಕಾದ ಸಾಲದ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತುಗಳು ಹೊರಬರುತ್ತಿವೆ. ಮಾತಾಡುತ್ತ ಆಡುತ್ತ ಅವರು ಯಾವುದೋ ಲೋಕದಲ್ಲಿ ಇಲ್ಲವಾಗುತ್ತಿದ್ದಾರೆ.

ಸೂರ್ಯ ಆಕಳಿಸುತ್ತ ಕಣ್ತೆರೆಯುತ್ತಾನೆ. ಅಲ್ಲೆಲ್ಲೋ ದೂರದ ಮರಗಳ ತುದಿ ಹೊನ್ನ ಬಣ್ಣದಲ್ಲಿ ತೇಲುತ್ತವೆ. ಎತ್ತರದ ಕಟ್ಟಡದ ಮೇಲ್ಭಾಗ ಬೆಳಕಲ್ಲಿ ಮೀಯುತ್ತದೆ. ಒಂದಿಷ್ಟು ಹಕ್ಕಿಗಳ ಮೆಲು ಉಲಿ ಗಾಳಿಯನ್ನು ತುಂಬುತ್ತದೆ. ಬಸ್‌ಸ್ಟ್ಯಾಂಡ್‌ನ ಹೊರಗೆ ಒಂದಿಷ್ಟು ಆಟೊಗಳು ಬಂದು ನಿಲ್ಲುತ್ತವೆ. ಅವುಗಳ ಚಾಲಕರು ಕೊಳೆಯಾದ ಬಟ್ಟೆಯಿಂದ ಆಟೊದ ಮೈಯನ್ನು ತಿಕ್ಕಿ ತಿಕ್ಕಿ ಸ್ಚಚ್ಛಗೊಳಿಸುತ್ತಾರೆ. ಅಲ್ಲೇ ಚಾದಂಗಡಿಯಲ್ಲಿರುವ ನೀರಿನ ಮಗ್‌ನಿಂದ ಕೈತೊಳೆದು, ಆಟೊದೊಳಗಿನ ದೇವರಿಗೆ ಊದುಬತ್ತಿ ಹಚ್ಚುತ್ತಾರೆ. ಹೂ ಏರಿಸುತ್ತಾರೆ. ಸಿದ್ಧಾರೂಢರ ಸುಪ್ರಭಾತದ ಕ್ಯಾಸೆಟ್‌ಗೆ ಜೀವ ತುಂಬಿ, ತಾವು ಬಿಸಿ ಬಿಸಿ ಚಾ ಕುಡಿಯಲು ಅಂಗಡಿಗೆ ಬಂದು ಕೂತಿದ್ದಾರೆ.

ಮಂಡಾಳ ಒಗ್ಗರಣೆ, ಮಿರ್ಚಿ, ಭಜಿ, ಪೂರಿಗಳಿಗೆ ಜೀವ ಬಂದಿದೆ. ಇಡ್ಲಿ ತಿನ್ನುವವರೂ ಮಿರ್ಚಿಯ ಕಡೆ ಆಸೆಯ ಕಣ್ಣು ಹೊರಳಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಅದನ್ನು ಅರಿತವನಂತೆ ಮಾಲೀಕ, ಬಿಸಿಯಾಗಿವೆ ತಗೊಳ್ರೀ ಎಂದು ಒಂದು ಪ್ಲೇಟ್ ಮಿರ್ಚಿ ತಂದಿಟ್ಟಿದ್ದಾನೆ. ಘಮ್ಮೆನ್ನುವ ಮಿರ್ಚಿ ಇಡ್ಲಿಯ ಆರೋಗ್ಯ ಪ್ರವಚನದ ಬಾಯಿ ಮುಚ್ಚಿಸಿದೆ. ಬಿಸಿ ಬಿಸಿ ಮಿರ್ಚಿಯಲ್ಲಿ ಹುದುಗಿಕೊಂಡಿದ್ದ ಮೆಣಸಿನಕಾಯಿ ಬಾಯೊಳಗೆ ಒಲೆ ಹೊತ್ತಿಸಿದೆ. ಅದರೊಳಗಿಂದ ಉಕ್ಕಿದ ಕಾವು ಇಡೀ ದೇಹದ ನರನಾಡಿಗಳನ್ನು ಚಾಲೂ ಮಾಡಿದೆ. ಹೊರಗಿನ ಚಳಿಯನ್ನು ಹಿತವಾಗಿಸಿದೆ.

ಅದನ್ನು ಕಂಡ ಇನ್ನೊಂದಿಷ್ಟು ಜನ ತಾವೂ ಮಿರ್ಚಿಗೆ ಆರ್ಡರ್ ಮಾಡಿದ್ದಾರೆ. ಮಿರ್ಚಿ ಕರಿಯುವವ ತರಾತುರಿಯಿಂದ ಕೆಲಸ ಮುಂದುವರೆಸಿದ್ದಾನೆ. ಉಗಿಯಾಡುವ ಬಿಸಿ ಎಣ್ಣೆಯಲ್ಲಿ ಹಳದಿ ಕವಚ ತೊಟ್ಟ ಮಿರ್ಚಿಗಳು ಈಜಿಗಿಳಿದಿವೆ. ಅದನ್ನೇ ನೋಡುತ್ತ ನೋಡುತ್ತ ಜನ ಪುಳಕಗೊಂಡಿದ್ದಾರೆ. ಎಂಥದೋ ಭರವಸೆ ತಂದುಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ.

ಮಂಡಾಳ ಒಗ್ಗರಣೆಯ ಗುಡ್ಡ ಕರಗುತ್ತದೆ, ಮಿರ್ಚಿಗಳು ಮಾಯವಾಗುತ್ತವೆ, ಕೆಟಲ್‌ನಿಂದ ಬಿಸಿ ಬಿಸಿ ಚಾ ಕಪ್‌ಗಳಿಗೆ ಇಳಿದು ಜನರೊಳಗೆ ಇಲ್ಲವಾಗುತ್ತದೆ. ಮಂಡಾಳ ಒಗ್ಗರಣೆ, ಮಿರ್ಚಿ ಕಂಡು ಸೂರ್ಯನಿಗೂ ಆಸೆಯಾದಂತಿದೆ. ಬಸ್ ಸ್ಟ್ಯಾಂಡ್‌ನ ಛಾವಣಿಗೂ ಆತನ ಬಿಸಿಲು ತಾಕುತ್ತದೆ.

ಈಗ ಗಡಿಯಾರ ನೋಡುತ್ತ ಡ್ರೈವರ್ ಮತ್ತು ಕಂಡಕ್ಟರ್ ಲಗುಬಗೆಯಿಂದ ಎದ್ದು ಬಸ್‌ನತ್ತ ಹೆಜ್ಜೆ ಹಾಕುತ್ತಾರೆ. ಎಲ್ಲರೂ ಹತ್ತಿ ಕೂತಿದ್ದು ಗೊತ್ತಿದ್ದರೂ ಅಭ್ಯಾಸಬಲದಿಂದ ಕಂಡಕ್ಟರ್ ಸೀಟಿ ಊದಿ ಬಾಗಿಲು ಹಾಕಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾನೆ. ಅದುವರೆಗೆ ವಿಕಾರವಾಗಿ ಗುರುಗುಡುತ್ತ ಅಲುಗುತ್ತಿದ್ದ ಬಸ್, ಗೇರ್‌ನ ತಾಳಕ್ಕೆ ಮೆದುವಾದಂತೆ ಗುಟುರು ಹಾಕುತ್ತದೆ. ಬಸ್‌ಸ್ಟ್ಯಾಂಡ್ ತುಂಬಿರುವ ಗುಂಡಿಗಳಲ್ಲಿ ಏರಿಳಿಯುತ್ತ ಬಸ್ ಹೊರಗಿನ ರಸ್ತೆಗೆ ಇಳಿಯುತ್ತದೆ. ನಿಧಾನವಾಗಿ ವೇಗ ಹೆಚ್ಚಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ.

ಪೇಪರ್‌ನವನ ಹತ್ತಿರ ಒಂದೆರಡು ಪೇಪರ್ ಕೊಳ್ಳಲು ಬಂದವಳು ಮೋಡಿಗೆ ಒಳಗಾದಂತೆ ಸುಮ್ಮನೇ ನಿಂತುಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ. ಬಿಸಿ ಮಿರ್ಚಿಗಳು ನನ್ನಲ್ಲೂ ಆಸೆ ಹುಟ್ಟಿಸುತ್ತವೆ. ಆರು ಮಿರ್ಚಿ ಪಾರ್ಸೆಲ್ ಕೊಡಪ್ಪಾ ಎಂದು ಕಟ್ಟಿಸಿಕೊಂಡು, ಸ್ಕೂಟಿಯ ಮುಂದಿರುವ ಕೊಂಡಿಗೆ ಮಿರ್ಚಿ ತುಂಬಿರುವ ಪ್ಲಾಸ್ಟಿಕ್ ಚೀಲ ಇರಿಸಿ ಹೊರಡುತ್ತೇನೆ. ಅಲ್ಲಾಡುವ ಚೀಲ ದಾರಿಯುದ್ದಕ್ಕೂ ಕಾಲಿಗೆ ಬೆಚ್ಚಗೆ ತಾಕುತ್ತದೆ.

ಹೊರ ಭರವಸೆ ಹುಟ್ಟಿಸುತ್ತದೆ.

-ರಂಜಿತ್ ಅಡಿಗ, ಕುಂದಾಪುರ

ಕಿಟಕಿಯಾಚೆ ಜೋರಾಗಿ ’ಗಣಪತಿ ಬಪ್ಪಾ ಮೊರ್ಯಾ’ ಕೇಳುತ್ತಿದೆ. ಅಸಹನೆಯಿಂದ ಕಿಟಕಿ ಮುಚ್ಚಿ ಕೂತರೆ, ಈ ಸಲ ಗೆಳೆಯರ್ಯಾರೂ ಹಬ್ಬಕ್ಕೆ ಮನೆಗೆ ಕರೆಯದೇ ಹೋದರಾ ಎಂಬ ಆಲೋಚನೆ. ಇಂಟರ್ನೆಟ್ಟು ತೆಗೆದರೆ ಸಾಕು ’ಹ್ಯಾಪಿ ಗಣೇಶ ಚತುರ್ಥಿ’ಯದೇ ರಗಳೆ. ಚುರುಗುಟ್ಟುವ ಹೊಟ್ಟೆ, ಆಗಷ್ಟೇ ಖಾಲಿಯಾದ ಅಡುಗೆ ಮನೆಯ ಡಬ್ಬಿಯನ್ನು ನೆನಪಿಸುತ್ತದೆ. ದರ್ಶಿನಿಯ ಹುಡುಗರೂ ತಮ್ಮ ಗುಂಪುಗಳಲ್ಲೇ ಹಬ್ಬ ಆಚರಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಪಾತ್ರೆ ತೊಳೆಯುವ ಚಿಣ್ಣ ಇವತ್ತು ಕಾಲು ತುರಿಸಿಕೊಳ್ಳುವಂತಿಲ್ಲ. ಬಚ್ಚಲು ಮನೆಯ ಚೌಕಟ್ಟಿನಿಂದ ಹೊರಗೆ ಇಣುಕುತವೆ ಇಂದವನ ಕಣ್ಣುಗಳು.

ಗೋಡೆಗೆ ನೇತು ಹಾಕಿಕೊಂಡ ಕ್ಯಾಲೆಂಡರೂ ಭಾರಿಯಾದ ಗಣಪತಿ ಪೋಟೋವನ್ನು ಹೊತ್ತಿದೆ, ಅವನ ಪಕ್ಕದ ಇಲಿ ಲಾಡನ್ನು ಮೆಲ್ಲುತ್ತಾ ಮೆಲ್ಲಗೆ ನನ್ನನ್ನು ಉರಿಸುತ್ತಿದೆ.

ಹರಿದಿದ್ದರಿಂದ ಸೂಟ್ ಕೇಸಿನ ಜೈಲಿನೊಳಗೆ ಸೇರಿಸಲ್ಪಟ್ಟ ದುಬಾರಿ ಪ್ಯಾಂಟು ’ಯಾವಾಗ ಊರಿಗೆ ಹೋಗ್ತಿಯಪ್ಪಾ?’ ಅಂತ ದೈನ್ಯತೆಯಿಂದ ಬೇಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದೆ, ಅದಕ್ಕೆ ಅಮ್ಮನ ಕೈಯಿಂದಲೇ ಆಪರೇಷನ್ ಆಗಬೇಕಿದೆ. ಹಬ್ಬದ ಸಡಗರವಿಲ್ಲದ ಜೀವ ಸುಮ್ಮನೆ ಅದರ ನೆನಪನ್ನು ಮೂಲೆಗೆ ತಳ್ಳಿ ’ಮುಂದಿನ ಸಲ ಊರಿಗೆ ಯಾವಾಗ ಹೋಗೋಣ?’ ಅಂತ ಖುಷಿಯಿಂದ ಚಿಂತಿಸುತ್ತ ಎಲ್ಲ ದುಃಖವನ್ನೂ ಮೀರುವ ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡುತಿದೆ.

ಇವೆಲ್ಲ ತಮ್ಮ ಮನೆ ಬಿಟ್ಟು ತಮ್ಮನ್ನು ಬೇರೆ ಜಾಗದಲ್ಲಿ ಅನಿವಾರ್ಯತೆಯಿಂದಲೋ ಅಥವಾ ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಕಾರಣಗಳಿಂದಲೋ ಉಳಿಯಬೇಕಾಗಿ ಬಂದವರ ಮನದ ಒಳಸುಳಿಯ ಕತೆಗಳು. ಅಲ್ಲಿ ಭೋರೆಂದು ಅಳುವ ದುಃಖವಿರುವುದಿಲ್ಲ. ದುಃಖ ಒಳಗೆಲ್ಲೋ ಮೆಲ್ಲಗೆ ತನ್ನಷ್ಟಕ್ಕೆ ಹರಿಯುತ್ತಿರುತ್ತದೆ. ಮುಖದ ಮೇಲೆ ಅದನ್ನೆಲ್ಲಾ ತಳ್ಳಿ ಹಾಕುವುದಕ್ಕೋಸ್ಕರವೇ ತೇಪೆ ಹಚ್ಚಿದಂತಿರುವ ನಗು ಪೇಲವವಾಗಿ ಕಾಣಿಸುತ್ತಿರುತ್ತದೆ.

ಹಿಂದಿನ ಕಾಲದ ಕೂಡು ಕುಟುಂಬ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿ ಮನೆಯಿಂದ ಹೊರಹೋಗುವ ಅವಕಾಶಗಳೇ ಕಡಿಮೆ. ಇಂತಹ ನೋವು ಮದುವೆಯಾಗಿ ಹೋಗುವ ಹುಡುಗಿಗೆ ಮಾತ್ರವಿತ್ತು. ಅದನ್ನು ಪಾತ್ರೆಯನ್ನು ತೀರ್ವ ಆಕ್ರೋಶದಿಂದ ಉಜ್ಜುತ್ತಲೋ ಅಥವಾ ದುಃಖವನ್ನೆಲ್ಲಾ ಈರುಳ್ಳಿ ಕತ್ತರಿಸುವ ನೆಪದಲ್ಲೋ ಹೊರಹಾಕುತ್ತಿದ್ದಿರಬೇಕು. ಈಗಿನ ನ್ಯೂಕ್ಲಿಯರ್ ಫ್ಯಾಮಿಲಿ ಅವತಾರದಲ್ಲಿ ಹಣಕ್ಕಾಗಿ, ಒಳ್ಳೆಯ ಭವಿಷ್ಯಕ್ಕಾಗಿ ಮನೆಬಿಟ್ಟು ತಮ್ಮನ್ನು ಬೇರೆ ಕಡೆಯಲ್ಲಿ ನೆಟ್ಟು ಹೋರಾಟ ಮಾಡಲೇ ಬೇಕಾದ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ.

ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಓದಲೆಂದು ಕಡಿಮೆ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಮನೆಯಿಂದ ಹೊರತಳ್ಳಲ್ಪಟ್ಟ ಹುಡುಗರ ವ್ಯಥೆಗೆ ಭಾರ ಹೆಚ್ಚು. ಅಮ್ಮನ ಸಹಾಯ ಅಪ್ಪನ ಪ್ರೀತಿ ಮತ್ತು ಪರ್ಸಿನ ಮೇಲೆಯೇ ಅವಲಂಬಿತರಾದ ಮಕ್ಕಳು ಅವರ ಹೊರತಾದ ’ಪ್ರೀತಿ ಸರಕು ಕಾಣದ ಸಂತೆಯ’ ಪ್ರಪಂಚದಲ್ಲಿ ಒಗ್ಗಿಕೊಳ್ಳಲು ಪಡುವ ಪರಿಪಾಡು ದೇವರಿಗೇ ಪ್ರೀತಿ. ಹೃದಯವ ಗಟ್ಟಿ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿರುವ ಮೊಬೈಲು, ಅವರ ಮನೆಯ ನೆನಪುಗಳಿಗೆ, ದುಃಖಗಳಿಗೆ ಎಂದೂ ಅಳದು.

ಕಾಲೇಜಿನಿಂದ ಮನೆಗೆ ನಡೆದು ಬರುವಾಗ ಸಿಗುವ ಅನಾಥಾಶ್ರಮ ನೋಡಿ, ಊರು ಬಿಟ್ಟು ಬಂದ ತಾನೂ ಒಂದು ರೀತಿ ಇದೇ ಅಲ್ಲವೇ? ಅಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ, ಹಾಸ್ಟೆಲುಗಳಿಗೆ ’ಟೆಂಪರರಿ ಅನಾಥರ ಆಶ್ರಮ’ ಅಂದ್ಯಾಕೆ ಕರೆಯಬಾರದು ಎಂದು ತನಗೆ ತಾನೇ ಜೋಕು ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ ಮನಸು.

’ನೋಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಅಮ್ಮನಿಲ್ಲ ಪಾಪ!’ ಅಂದುಕೊಳ್ಳೂತ್ತ ಅವರೆಡೆಗೆ ಬರದೇ ಕರುಣೆ ತೋರುತ್ತವೆ ಖಾಯಿಲೆಗಳು. ಒಂದು ವೇಳೆ ಬಂದರೆ ಗಂಚಿ ಯಾರು ಕುಡಿಸುವವರು? ಬೈದು ಮಾತ್ರೆಯನ್ನು ಜೇನುತುಪ್ಪದಲ್ಲಿ ಕೊಡುವವರಾರು? ಇಂಜಕ್ಷನ್ನಿಗೆ ಹೆದರಿದರೆ, (ಬಲವಂತದಿಂದ) ಡಾಕ್ಟರ್ ಹತ್ತಿರ ಕರೆದೊಯ್ಯುವವರಾರು? ಎನ್ನುತ್ತಾ ಸುಮ್ಮಸುಮ್ಮನೆ ಆತಂಕಕ್ಕೊಳಗಾಗುವ ಹುಡುಗಿ ನಿಷ್ಕರುಣಿ ದಿಂಬಿಗೆ ಎಲ್ಲ ದುಃಖವನ್ನು ಕಣ್ಣೀರ ಮೂಲಕ ಹೇಳಿಕೊಳ್ತಾಳೆ.

ಆದರೆ ಬಹಳ ದಿನವಿರದು ಇಂಥ ತೊಳಲಾಟ. ಮನಸ್ಸು ಎಲ್ಲದಕ್ಕೂ ಅಡ್ಜಸ್ಟ್ ಆಗುತ್ತದೆ. ತನ್ನದೇ ಪ್ರೀತಿಯ ವಲಯವೊಂದು ಕಟ್ಟಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಪ್ರತಿಭೆಯೊಂದರ ಮೂಲಕ ಎಲ್ಲರ ಮೆಚ್ಚುಗೆಗಳಿಸುತ್ತದೆ. ಹೇಗಾದರೂ ಕಷ್ಟಪಟ್ಟು ತನ್ನ ಬದುಕನ್ನು ಸಹನೀಯವಾಗಿಸುತ್ತವೆ.

ಹಾಗೆಯೇ ಈ ದೂರಗಳು ಒಂದು ನೀತಿಪಾಠವನ್ನು ಮೌನವಾಗಿ ಕಲಿಸುತ್ತದೆ. ಮನೆಯಲ್ಲಿದ್ದಾಗ ರುಚಿಯಿಲ್ಲ ಅಂತ ಎಸೆದ ತಿಂಡಿ ಹಾಸ್ಟೆಲಿನ ಅನಿವಾರ್ಯ ಆಹಾರಗಳನ್ನು ಕಷ್ಟಪಟ್ಟು ಬಾಯೊಳಗೆ ಸೇರಿಸಿಕೊಳ್ಳುವಾಗ ಅಮ್ಮ ನೆನಪಾಗ್ತಾಳೆ. ಮತ್ತೆಂದೂ ಅಮ್ಮನ ಪ್ರೀತಿಯ ತಿಂಡಿ ರುಚಿ ತಪ್ಪುವುದಿಲ್ಲ.

ಅತ್ತೆ ಮಾವನಿಂದ ಉಗಿಸಿಕೊಂಡು ಸೊಸೆ ಬಾಗಿಲು ಹಾಕಿಕೊಂಡು ಒಂಟಿಯಾಗಿ ರೂಮಿನಲ್ಲಿದ್ದಾಗ ಅಪ್ಪ-ಅಮ್ಮನೇ ಕಾಣಿಸುತ್ತಾರೆ. ಅವರ ಕಣ್ಣೊಳಗಿನ ಪ್ರೀತಿಯು ಈ ಹಿಂದೆಂದೂ ಕಾಣದಷ್ಟು ಇಷ್ಟವಾಗಿ ದಟ್ಟವಾಗಿ ಹೊಳೆಯುತ್ತಿರುತ್ತದೆ.

ಇಂತಹ ’ಹೋಮ್ ಸಿಕ್ ನೆಸ್’ ಅಂತ ಕರೆಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಖಾಯಿಲೆಗೆ ಮದ್ದೆಂದರೆ, ತಮ್ಮದೇ ಹೊಸ ಪ್ರಪಂಚ ಸೃಷ್ಠಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು. ಮಾನಸಿಕ ಪರಾವಲಂಬಿತನ ಹೊಡೆದೋಡಿಸಿಕೊಳ್ಳೂತ್ತಾ ನಿರ್ಣಯಗಳಿಗೆಲ್ಲ ತಮ್ಮನ್ನು ತಾವೇ ಒಡ್ಡಿಕೊಂಡು ಅದರ ಫಲಿತಾಂಶದ ಹೊಣೆಯನ್ನು ತಮ್ಮ ಹೆಗಲಿಗೇ ಹಾಕಿಕೊಳ್ಳುವುದು. ತಮ್ಮ ಪ್ರತಿಭೆ ಪ್ರಪಂಚಕ್ಕೆ ಅರಿವಾಗುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಮೆಚ್ಚಿಕೊಳ್ಳುವ ಜನ ಹತ್ತಿರಾಗುತ್ತಾರೆ. ಹೊಸ ಪ್ರಪಂಚದ ಗೆಳೆಯರಾಗುತ್ತಾರೆ. ಹೊಸತನ್ನು ಜೀರ್ಣಿಸಿಕೊಳ್ಳುವಂತಹ ಶಕ್ತಿ ಒಳಗಿನಿಂದಲೇ ಚಿಮ್ಮುತ್ತದೆ.

ಗೂಡಿನ ಹೊರಗೂ ಹಾರುವ ಹಕ್ಕಿ ಇಡಿ ವಿಶ್ವವೇ ತನ್ನ ಕಾಲ್ಗೆಳಗಿರುವುದನ್ನು ಕಂಡು ತನ್ನಷ್ಟಕ್ಕೆ ತಾನೇ ಹೆಮ್ಮೆಯಿಂದ ನಗುತ್ತದೆ!

– ಅಂತರ್ಮುಖಿ

ನಮ್ಮ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ನಾವಿಷ್ಟು ಗೌರವನ್ನು, ಪ್ರಾಮುಖ್ಯತೆಯನ್ನು ಕೊಡುತ್ತಿರುವ ಕುಟುಂಬ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಹುಟ್ಟಿಕೊಂಡಿದ್ದೇ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯದ, ಮುಕ್ತ ಅವಕಾಶದ ಬಯಕೆಯಿಂದಾಗಿ ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ ಬುಡಕಟ್ಟುಗಳಲ್ಲಿ ಜೀವಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಆದಿ ಮಾನವರ ಬದುಕನ್ನು ಅಧ್ಯಯನ ಮಾಡಿದವರು. ಒಂದು ಬುಡಕಟ್ಟಿನ ಪಂಗಡದಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬ ಬಲಿಷ್ಠವಾದ ನಾಯಕನಿರುತ್ತಾನೆ. ಆತನೇ ಇಡೀ ಪಂಗಡದ ಆಗುಹೋಗುಗಳ ಮೇಲೆ ಹಕ್ಕುಳ್ಳವನಾಗಿರುತ್ತಾನೆ. ಆತನ ಸ್ಥಾನಮಾನ ಇಡೀ ಗುಂಪಿನಲ್ಲಿ ಶ್ರೇಷ್ಠವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಆ ಪಂಗಡದಲ್ಲಿನ ಸಮಸ್ತ ವೈಭೋಗ, ಸುಖ, ಸಂಪತ್ತು ಆತನ ಒಡೆತನದಲ್ಲಿರುತ್ತದೆ, ಗುಂಪಿನ ಎಲ್ಲಾ ಸುಂದರ ಹೆಣ್ಣುಗಳನ್ನು ಆತನೇ ಇಟ್ಟುಕೊಂಡಿರುತ್ತಾನೆ. ಆತನು ಬಳಸಿ ಬಿಟ್ಟದ್ದು ಗುಂಪಿನ ಇತರ ಸದಸ್ಯರು ಉಪಯೋಗಿಸಬಹುದು. ಇಲ್ಲಿ ವ್ಯಕ್ತಿಯೊಬ್ಬನಿಗೆ ಪ್ರತ್ಯೇಕವಾದ ಐಡೆಂಟಿಟಿ ಇರುವುದಿಲ್ಲ. ಆತ ಆ ಪಂಗಡದ ಒಬ್ಬ ಸದಸ್ಯ ಮಾತ್ರ. ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಸ್ವಂತ ಆಲೋಚನೆಗಳಿಗೆ, ನಿರ್ಧಾರಗಳಿಗೆ ಅಲ್ಲಿ ಬೆಲೆಯಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಯಾರೊಂದಿಗೆ ಕೂಡಬೇಕು ಯಾರಲ್ಲಿ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಪಡೆಯಬೇಕು, ಎಷ್ಟು ಸಂಪಾದನೆ ಮಾಡಬೇಕು ಯಾರೊಂದಿಗೆ ಜೀವನವನ್ನು ಕಳೆಯಬೇಕು, ಯಾವ ಕೆಲಸ ಮಾಡಬೇಕು ಎಂಬ ಸಂಗತಿಗಳಲ್ಲಿ ಆತನ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಆಯ್ಕೆಗೆ ಅವಕಾಶವೇ ಇರುವುದಿಲ್ಲ. ಪಂಗಡದ ನಾಯಕ ಯುದ್ಧಕ್ಕೆ ಹೊರಟರೆ ಸದಸ್ಯರೆಲ್ಲರೂ ಆತನ ಹಿಂದೆ ಶಸ್ತ್ರ ಹಿಡಿದು ಸಜ್ಜಾಗಿ ನಿಲ್ಲಬೇಕು. ಬೇಟೆಗೆ ಹೊರಟರೆ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಹೊರಡಲು ತಯಾರಾಗಬೇಕು. ಪಂಗಡದ ಹಿರಿಯನ ಆಜ್ಞೆಯನ್ನು ಉಲ್ಲಂಘಿಸುವ ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡಿದವರಿಗೆ ಕಠಿಣಾತಿಕಠಿಣ ಶಿಕ್ಷೆಯನ್ನು ಕೊಡಲಾಗುತ್ತಿತ್ತು.

ಮನುಷ್ಯನ ಜೀವಕೋಶಗಳಲ್ಲೇ ಈ ಗುಣ ಅಡಗಿ ಕುಳಿತಿದೆಯೇನೋ! ಆತ ಎಂದಿಗೂ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯವನ್ನು, ಸ್ವೇಚ್ಛೆಯನ್ನು, ಮುಕ್ತ ಅವಕಾಶಗಳಿಗೆ ಬೇರೆಲ್ಲವುಗಳಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚಿನ ಪ್ರಾಮುಖ್ಯತೆ ಕೊಡುತ್ತಾನೆ. ಸಾವಿರ ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಗುಲಾಮಗಿರಿಯಲ್ಲಿ ನರಳುತ್ತಿದ್ದರೂ ಆತನೊಳಗೆ ಬಿಡುಗಡೆಯ, ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯದ, ಬಂಡಾಯದ ಬೀಜಗಳಿರುತ್ತವೆ. ಪಂಗಡದಲ್ಲಿನ ಶ್ರೇಷ್ಠ ವಸ್ತುಗಳು, ಸಕಲ ವೈಭೋಗ, ಸಮಸ್ತ ಸುಂದರಿಯರು ವಯಸ್ಸಾದ ಮುಖಂಡನ ಪಾಲಾಗುವುದನ್ನು ಆ ಪಂಗಡದ ಯುವ ತಲೆಗಳು ಎಷ್ಟು ದಿನ ತಾನೆ ಸಹಿಸಿಯಾವು? ಒಂದು ದಿನ ಎಲ್ಲಾ ಯುವ ತಲೆಗಳು ಸೇರಿ ಆ ಮುಖಂಡನ ತಲೆಯನ್ನು ತೆಗೆದು ಹಾಕಿದವು. ಒಮ್ಮೆ ನಾಯಕ ಎಂಬ ಸ್ಥಾನದ ಹಿಡಿತದಿಂದ ಪಂಗಡ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಂಡಾಗ, ಆ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯು ನಾಶವಾದಾಗ ಬದಲಿ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ಆವಶ್ಯಕತೆ ಕಂಡಿತು. ಹಿಂದಿನ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿನ ಬಂಡಾಯಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಾಗಿದ್ದ ಕನಸುಗಳು, ಆಸೆಗಳು ಸೇರಿಕೊಂಡು ಹೊಸ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ಜನ್ಮವಾಯಿತು. ಒಬ್ಬನ ಒಡೆತನದಲ್ಲಿ ಇಡೀ ಪಂಗಡ ಬಾಳುವ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಿಂದ ಬೇರ್ಪಟ್ಟು ನಾಲ್ಕೈದು ಮಂದಿಯ ಸಣ್ಣ ಸಣ್ಣ ಗುಂಪುಗಳು ಒಗ್ಗೂಡಿ ಸಮಾಜವಾಗುವ ವ್ಯವಸ್ಥೆಗೆ ಜನರು ಒಗ್ಗಿಕೊಂಡರು. ಹೀಗೆ ಬಳಕೆಗೆ ಬಂದ ಕುಟುಂಬ, ಕೌಟುಂಬಿಕ ವ್ಯವಸ್ಥೆ, ತಂದೆ-ತಾಯಿ-ಮಕ್ಕಳ ಸಂಬಂಧ ಎಲ್ಲಕ್ಕೂ ಮೂಲಕಾರಣ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯದ, ಸಮಾನ ಅವಕಾಶಗಳ ಹಂಬಲ. ಸರ್ವಾಧಿಕಾರಿ ನಾಯಕನ ಹಿಡಿತದಿಂದ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಂಡು ಸ್ವತಂತ್ರರಾಗಬೇಕೆನ್ನುವ ಅಭಿಲಾಷೆ.

Read the rest of this entry »