ಕಲರವ

‘ಸಡಗರ’ ಪತ್ರಿಕೆಯನ್ನು ಪ್ರಕಟಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ‘ನಾವು ಮಾಡುತ್ತಿರೋದು ಏನು?’, ‘ಇದನ್ನು ಮಾಡುತ್ತಿರುವುದಕ್ಕೆ ಕಾರಣವೇನು?’, ‘ಈ ಕೆಲಸ ನಾವು ಮಾಡದಿದ್ದರೆ ಏನಾದೀತು?’, ‘ಯಾರಿಗಾಗಿ ನಾವು ಈ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿರುವುದು?’, ‘ನಮ್ಮ ಕೆಲಸದ ಸಾರ್ಥಕತೆ ಇರುವುದು ಯಾವುದರಲ್ಲಿ?’ ಇಂತಹ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳನ್ನು ಎದುರಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಅನೇಕ ಘಂಟೆಗಳನ್ನು ಕಳೆದಿದ್ದೇನೆ. ಒಂಭತ್ತನೆಯ ತರಗತಿಯಲ್ಲಿರುವಾಗ ಪುಟ್ಟದೊಂದು ಪತ್ರಿಕೆಯನ್ನು ಶುರುಮಾಡಿ ರವಿ ಬೆಳಗೆರೆಯ ಅನುಕರಣೆಯಲ್ಲೇ ಖುಶಿ ಅನುಭವಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಕಾಲದಿಂದ ಹಿಡಿದು ತೀರಾ ಇತ್ತೀಚಿನವರೆಗೆ, ಪತ್ರಿಕೆ ಎಂಬುದು ನನ್ನ ಐಡೆಂಟಿಟಿಯಾಗಿ ರೂಪುಗೊಳ್ಳುವವರೆಗೆ ನನ್ನನ್ನು ಪದೇ ಪದೇ ಕಾಡುತ್ತಿದ್ದ, ಕಾಡುತ್ತಿರುವ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳಿವು.

ಒಂದು ಪತ್ರಿಕೆ ಮಾಡಬೇಕು, ನಾನದರ ಸಂಪಾದಕನಾಗಬೇಕು, ಮುಕ್ಕಾಲು ಪಾಲು ಪುಟಗಳನ್ನು ತುಂಬಿಸುವಷ್ಟು ಬರೆಯಬೇಕು, ಬರವಣಿಗೆಯಲ್ಲಿನ ಕುಸುರಿಯಿಂದ, ಸುಂದರವಾದ ಪದ ಪುಂಜಗಳಿಂದ ಓದುಗರನ್ನು ದಂಗು ಬಡಿಸಬೇಕು, ಆಕರ್ಷಕ ತಲೆ ಬರಹಗಳಿಂದ ಓರಗೆಯ ಹುಡುಗ ಹುಡುಗಿಯರಲ್ಲಿ ಬೆರಗನ್ನು ಹುಟ್ಟಿಸಬೇಕು ಎಂಬ ಮುಗ್ಧ ಹಂಬಲಗಳ ಆಸರೆಯಲ್ಲಿ ಚಿಗುರೊಡೆದ ಪತ್ರಿಕೆಯ ಕನಸು ‘ಉತ್ಸಾಹ’, ‘ಕಲರವ’, ‘ಸಡಗರ’ ಹೀಗೆ ಬಗೆ ಬಗೆಯ ಹೆಸರುಗಳನ್ನು ಪಡೆಯುತ್ತ, ಕೈಬರಹ, ಝೆರಾಕ್ಸ್ ಮಶೀನಿನ ಸಹವಾಸ, ಆಫ್ ಸೆಟ್ ಎಂಬ ಅತ್ಯಾಧುನಿಕ ತಂತ್ರಜ್ಞಾನದ ಸನ್ನಿಧಾನಗಳಿಂದ ರೂಪ ಬದಲಾಯಿಸುತ್ತಾ ಆ ಹೈಸ್ಕೂಲು ಹುಡುಗನ ಮುಗ್ಧ ಹಂಬಲಗಳ ಸುತ್ತ ಬೆಳೆಯತೊಡಗಿತು. ಮುಗ್ಧ ಹುಮ್ಮಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ, ಅನುಕರಣೆಯ ಅವಸರದಲ್ಲಿ ಶುರುವಾದ ಪತ್ರಿಕೆ ಕಣ್ಣೆದುರು ಬೆಳೆಯುತ್ತ ಬೆಳೆಯುತ್ತ ನನ್ನಲ್ಲಿ ಅನೇಕ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳನ್ನು ಮೂಡಿಸುತ್ತಾ ಹೋಯಿತು.

ಈ ಪತ್ರಿಕೆಯನ್ನು ವ್ಯಾಪಾರದ ಉದ್ದೇಶದಿಂದ ಹೊರ ತಂದಿದ್ದಾಗಿದ್ದರೆರೆ ನನ್ನನ್ನು ಕಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಹಲವಾರು ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು ನಿವೃತ್ತಿಯನ್ನು ಪಡೆಯುತ್ತಿದ್ದವೇನೋ! ಯಾವುದೇ ಕೆಲಸವನ್ನು ಮಾಡುವುದಕ್ಕೆ ಮನುಷ್ಯನಿಗೆ ಹಣಕ್ಕಿಂತ ದೊಡ್ಡದಾದ ಸ್ಪೂರ್ತಿ ಹಾಗೂ ಉದ್ದೇಶಗಳು ಬಹುಶಃ ಬೇಕಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಹಣದ ಹರಿವು ಇರುವವರೆಗೆ ನಾವು ಮಾಡುವ ಕೆಲಸದ ಉದ್ದೇಶ, ಅದರ ಸಾರ್ಥಕ್ಯದ ಬಗ್ಗೆ ಅಷ್ಟು ಗಂಭೀರವಾದ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳನ್ನು ನಮ್ಮನ್ನು ಕಾಡುವುದಿಲ್ಲ. ಹಣದ ಚರಿಷ್ಮಾ ಅಂಥವೆಲ್ಲ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳನ್ನು ಅಪ್ರಸ್ತುತವಾಗಿಸಿಬಿಡುತ್ತದೆ. ಹಣದ ಆವಾಹನೆಯಾದೊಡನೆ ಹೆಣವೂ ಜೀವನೋತ್ಸಾಹದಿಂದ ವಿಜೃಂಭಿಸುವಂತೆ ಕಾಣುತ್ತದೆ. ಶವದಲ್ಲಿ ಜೀವದ ಸಂಚಾರದ ಭ್ರಮೆಯನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸಬಲ್ಲ ಶಕ್ತಿ ಹಣಕ್ಕಿದೆ. ಪತ್ರಿಕೆಯನ್ನು ಮಾರುಕಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿನ ರ್ಯಾಟ್ ರೇಸಿಗೆ ಬಿಟ್ಟಿದ್ದರೆ ಬಹುಶಃ ನನ್ನೆಲ್ಲ ಸಾಮರ್ಥ್ಯವನ್ನು, ತಂತ್ರಗಾರಿಕೆ, ಬುದ್ಧಿವಂತಿಕೆ, ಪ್ರತಿಭೆಯನ್ನು ಉತ್ತರವಿಲ್ಲದ ಈ ಮೇಲಿನ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳಲ್ಲಿ ವ್ಯಯಿಸದೆ ಏನಾದರೂ ಮಾಡುತ್ತಿರಬಹುದಿತ್ತು. ಸದಾ ಬ್ಯುಸಿಯಾಗಿರುವುದು, ಸದಾ ಓಡುತ್ತಿರುವುದು ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ‘ಎಲ್ಲಿಗೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೇವೆ?’ ಎನ್ನುವ ಜಿಜ್ಞಾಸೆಯನ್ನೇ ಅಪ್ರಸ್ತುತವಾಗಿಸಿಬಿಡುತ್ತದೆ. ಇಷ್ಟು ವೇಗದಲ್ಲಿ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೇವೆ ಎಂದರೆ ಎಲ್ಲಿಗೋ ಹೋಗುತ್ತಲೇ ಇರಬೇಕು ಎಂದು ಭಾವಿಸುತ್ತೇವೆ. ಆದರೆ ಮೊದಲಿನಿಂದಲೂ ನನಗೆ ಆ ಸೌಕರ್ಯ ಲಭಿಸಲಿಲ್ಲ. ಹಣದ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ನಾನು ಹುಟ್ಟಿದಾಗಿನಿಂದ ದಡ್ದನಾಗಿರುವುದಕ್ಕೋ, ಹಣ ನನ್ನನ್ನು ಬಹುಕಾಲ ಮೋಟಿವೇಟ್ ಮಾಡುವ ಶಕ್ತಿಯನ್ನು ಹೊಂದಿಲ್ಲದಿರುವುದಕ್ಕೋ ನಾನು ಪತ್ರಿಕೆಯ ಪ್ರಕಟಣೆಯನ್ನು ಜೇಬಿಗೆ ಹೊರೆಯಾಗುವ ದುಬಾರಿ ಹವ್ಯಾಸವಾಗಿಯೇ ನಡೆಸಿಕೊಂಡು ಬಂದೆ.

ಪತ್ರಿಕೆ ಶುರು ಮಾಡುವುದಕ್ಕೆ ಅಂಧ ಅನುಕರಣೆಯೇ ಪ್ರಮುಖ ಕಾರಣವಾಯಿತಾದರೂ ಅನುಕರಣೆಯ ಹುಮ್ಮಸ್ಸು ಕಡಿಮೆಯಾದ ಮೇಲೆಯೂ ಇದರ ಆವಶ್ಯಕತೆ ಕಂಡಿದ್ದಕ್ಕೆ ನಾನು ಇತರೆ ಕಾರಣಗಳನ್ನು ಕಂಡುಕೊಂಡಿದ್ದೇನೆ. ತಾನು ಜಗತ್ತಿಗೆ ಏನನ್ನೋ ಹೇಳಬೇಕಿದೆ ಎನ್ನುವ ತುಡಿತದ ಕಾರಣದಿಂದಾಗಿಯೇ ಮನುಷ್ಯ ನಾನಾ ಅಭಿವ್ಯಕ್ತಿಗಳನ್ನು ಹುಡುಕಿಕೊಂಡದ್ದು. ಎದೆಯೊಳಗೆ ಹುಟ್ಟಿ ಸರಿದಾಡುವ ರಾಗಕ್ಕೆ ಧ್ವನಿ ನೀಡಿ ಹಾಡಾಗಿಸುವಾಗ, ಕೈಗೆ ಸಿಗದೆ ಅಮೂರ್ತವಾಗಿ ಹರಿದಾಡುವ ಭಾವನೆಗೆ ಶಬ್ಧದ ರೂಪ ಕೊಟ್ಟು ಕವಿತೆಯಾಗಿಸುವಾಗ, ಕಲ್ಪನೆಯಲ್ಲಿ ಆವಿರ್ಭವಿಸಿದ ರೂಪವನ್ನು, ಸೌಂದರ್ಯವನ್ನು ಕ್ಯಾನ್ವಾಸಿನ ಹರವಿನ ಮೇಲೆ ಮೂಡಿಸುವಾಗ ದೊರೆಯುವ ಖುಶಿಗೆ, ಸಂತೃಪ್ತಿಯ ಭಾವನೆಗೆ ಯಾವ ತಾರ್ಕಿಕ ಕಾರಣವನ್ನೂ ನೀಡಲಾಗದು. ಒಂದು ಕವಿತೆಯನ್ನು ಬರೆಯುವಾಗಿನ, ಚಿತ್ರ ಬಿಡಿಸುವಾಗಿನ, ರಾಗದ ಬೆನ್ನು ಬಿದ್ದು ಆಲಾಪಿಸುವಾಗಿನ ರೋಮಾಂಚನಕಾರಿ ಅನುಭವವ ಬೇರಾವ ಕೆಲಸದಲ್ಲೂ ಕಾಣಲಾಗದ ಅಸಹಾಯಕತೆ ಅನುಭವಿಸಿದವರಿಗೇ ಗೊತ್ತು. ಈ ಬಗೆಯ ಸೃಜನಶೀಲತೆಯ ತುಡಿತ ಬರವಣಿಗೆಯನ್ನು ನನಗೆ ನಂಟು ಹಾಕಿದೆ.

ಬರೆಯುವ ಧ್ಯಾನದಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿರುವಾಗ ಕಾಡದೆ ಬರೆದು ಮುಗಿಸಿದ ಸಂತೃಪ್ತ ಭಾವನೆಯಲ್ಲಿ ಹೊರಳುವಾಗ ಕತ್ತು ಹಿಸುಕುವ ಪ್ರಶ್ನೆಯೊಂದಿದೆ. ‘ಇದನ್ನೇನು ಮಾಡುವುದು?’ ತಲೆಯಲ್ಲಿದ್ದ ಆಲೋಚನೆಯನ್ನು ಕಂಪ್ಯೂಟರ್ ಪರದೆಯ ಮೇಲೋ, ಕಾಗದದಲ್ಲೋ ಇಳಿಸಿದ ತಕ್ಷಣ ನನ್ನ ಸೃಜನಶೀಲ ತುಡಿತಕ್ಕೆ, ಅಭಿವ್ಯಕ್ತಿಯ ಹಪಹಪಿಗೆ ನ್ಯಾಯದೊರಕಿಸಿದಂತಾಗುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಸಂಪೂರ್ಣ ಸಮಾಧಾನ ಸಿಕ್ಕುವುದಿಲ್ಲ. ಮಗು ಹೆತ್ತ ಮಾತ್ರಕ್ಕೆ ಮುಗಿಯದ ಸಂಭ್ರಮದಂಥದ್ದು ಅದು. ಅದನ್ನು ಒಳ್ಳೆಯ ಶಾಲೆಗೆ ಸೇರಿಸಿ, ಅದರ ಬೆಳವಣಿಗೆಗೆ ಉತ್ತಮ ಪರಿಸರ ಸೃಷ್ಟಿಸಿ ಅದರ ಸಾಧನೆ, ಅದು ಪಡೆಯುವ ಮನ್ನಣೆಯಲ್ಲಿ ಸಂತೃಪ್ತಿಯನ್ನು ಕಾಣುತ್ತಾ ಸುಖಿಸುವ ದೀರ್ಘ ಪ್ರಯಾಣವದು. ಬರೆದು ಬಿಸಾಕಿದ ಲೇಖನವನ್ನೋ, ಕವಿತೆ, ಕಥೆಯನ್ನೋ ನಾಲ್ಕು ಜನರೆದುರು ಬೆಳೆಯ ಬಿಟ್ಟಾಗಲೆ ನಿಜವಾದ ಸಾರ್ಥಕ್ಯ ಪಡೆದ ಭಾವ. ಇದು ಕೇವಲ ಸಾಹಿತ್ಯ, ಬರವಣಿಗೆಯ ಬಗ್ಗೆ ರೋಮ್ಯಾಂಟಿಕ್ ಆಗಿ ಆಲೋಚಿಸಿ ಬರೆದ ಮಾತಲ್ಲ. ನಮ್ಮೆಲ್ಲಾ ಕೆಲಸಗಳಲ್ಲೂ, ಸೃಜನಶೀಲ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳಲ್ಲೂ ಅಡಗಿರುವ ಸಂಗತಿಯಿದು. ಸಬ್ಜೆಕ್ಟ್ ಮೇಲಿನ ಆಸಕ್ತಿಯಿಂದ ಎಷ್ಟೇ ಓದಿಕೊಂಡರೂ ಪರೀಕ್ಷೆಯಲ್ಲಿ ಕೇಳಲಾಗುವ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳಿಗೆ ಸರಿಯಾದ ಉತ್ತರವನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸಿದಾಗ ಕಲಿತ ಸಬ್ಜೆಕ್ಟಿಗೆ ಸಿಕ್ಕುವ ಸಂಪೂರ್ಣತೆಯ ಮೊಹರಿನಂಥದ್ದು ಇದು.

ಏನಾದರೂ ಬರೆಯಲೇ ಬೇಕು, ಅವರ ರೀತಿ ಬರೆಯಬೇಕು, ಅಂಥ ವಿಷಯದ ಬಗ್ಗೆ ಬರೆಯಬೇಕು, ಅದಕ್ಕಿಂತ ಉತ್ತಮವಾಗಿ ಬರೆಯಬೇಕು ಎಂಬ ಉತ್ಸಾಹ, ಹುಮ್ಮಸ್ಸಿನ ಭಾವಗಳೂ, ಇದೆಲ್ಲದರಿಂದ ಉಪಯೋಗವೇನಿದೆ?, ಇದನ್ನು ಸಾಹಿತ್ಯ ಎನ್ನಬೇಕೇ?, ಯಾರು ಓದುತ್ತಾರೆ ಇದನ್ನೆಲ್ಲ… ಎನ್ನುವ ಸಿನಿಕ ಜಿಜ್ಞಾಸೆಗಳೂ ನನ್ನೊಳಗೆ ಹಾಗೂ ನಮ್ಮ ಟೀಮಿನ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರೊಳಗೂ ಹೋರಾಡುತ್ತಾ , ಗೆಲ್ಲುತ್ತಾ, ಸೋಲುತ್ತಾ ಉಂಟು ಮಾಡುವ ಪರಿಣಾಮಗಳ ಅಭಿವ್ಯಕ್ತಿಯನ್ನು ನೀವಿನ್ನು ಈ ಬ್ಲಾಗಿನಲ್ಲಿ ಗುರುತಿಸಬಹುದು.

ಬಿಗಿದ ರೋಪಿನ ಮೇಲೆ ನಡೆಯ ಹೊರಟ ಹವ್ಯಾಸಿ ಸಾಹಸಿಗರು ನಾವು. ನಿಮ್ಮ ಒಂದೊಂದೇ ಚಪ್ಪಾಳೆ, ಮಾತಿನಲ್ಲಿನ ಅಭಯ, ಎಡವಿದಾಗ ಒಂದು ಮೃದುವಾದ ಬುದ್ಧಿ ಮಾತು ಇವೆಲ್ಲ ನಮ್ಮೊಳಗಿನ ಕಿಚ್ಚನ್ನು ಬೆಳಗಿಸಿಡುತ್ತವೆ. ನಿಮ್ಮಿಂದ ಇಷ್ಟನ್ನು ಮಾತ್ರ ನಿರೀಕ್ಷಿಸಿದ್ದೇವೆ. ನಮಗೆ ನಿರಾಸೆಯಾಗದು ಎಂಬ ನಂಬಿಕೆ ನಮ್ಮದು!

– ಸಂಪಾದಕ
Editor.sadagara@gmail.com

ಇವತ್ತಿನ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಕೋಮುವಾದ, ಮತೀಯವಾದ, ಭಯೋತ್ಪಾದನೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತಾಡುವುದು ಅಷ್ಟು ಸುಲಭವಲ್ಲ. ಯಾವ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ, ಯಾರ ಎದುರು ನಾವು ಮಾತಾಡುತ್ತೇವೆ ಎಂಬುದರಿಂದ ಹಿಡಿದು ಯಾವ ಸ್ಥಾನದಿಂದ ನಾವು ಮಾತಾಡುತ್ತೇವೆ ಎಂಬುದೂ ಮುಖ್ಯವಾಗುತ್ತದೆ. ಇಬ್ಬರು ಹಿಂದೂಗಳು ಮಾತಾಡುವಾಗ ಭಯೋತ್ಪಾದನೆ ಹಾಗೂ ಇಸ್ಲಾಮಿನ ನಂಟಿನ ಬಗ್ಗೆ ಉಡಾಫೆಯಿಂದ ಮಾತಾಡಿಬಿಡಬಹುದು. ಆದರೆ ಅದೇ ಗೆಳೆಯರ ಗುಂಪಿನ ಮುಸ್ಲೀಂ ಯುವಕನೊಬ್ಬ ಬಂದ ತಕ್ಷಣ ಮಾತಿನ ವರಸೆ ಬದಲಾಯಿಸಿಬಿಡಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಪತ್ರಿಕೆಯ ಸಂಪಾದಕನಾದವನು, ಧಾರ್ಮಿಕ ಮುಖಂಡನಾದವನು, ಸಾಹಿತಿಯಾದವನು, ರಾಜಕಾರಣಿಯಾದವನು ತನ್ನ ಮಾತಿನ ಮೇಲೆ, ಅದು ಧ್ವನಿಸುವ ಅರ್ಥದ ಮೇಲೆ ಸದಾ ಗಮನವಿಟ್ಟುಕೊಂಡಿರಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಎಡ ಅಥವಾ ಬಲ ಪಂಥೀಯತೆಯ ಹಣೆ ಪಟ್ಟಿ ಹತ್ತಿಸಿಕೊಳ್ಳದೆ ಏನನ್ನೂ ಮಾತಾಡಲು ಸಾಧ್ಯವೇ ಆಗದು. ಏನು ಮಾತಾಡಿದರೂ ಲೇಬಲಿಂಗ್ ನಡೆದೇ ನಡೆಯುತ್ತದೆ. ಹಾಗಂತ ಮಾತಾಡದೆ ಸುಮ್ಮನೆ ಉಳಿಯುವುದು ಪ್ರಜ್ಞಾವಂತರ ಲಕ್ಷಣವಲ್ಲ. ಮಾತಾಡಿಯೇ ಆಡುತ್ತೇವೆ. ಅದರಿಂದ ಅಂಟಿಕೊಳ್ಳುವ ಹಣೆಪಟ್ಟಿಯನ್ನು ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಇಲ್ಲವೇ ಅದರಿಂದ ಪಾರಾಗಲೂ ಮತ್ತೆ ಏನನ್ನಾದರೂ ಮಾತಾಡುತ್ತೇವೆ. ಹೊಸ ಹಣೆಪಟ್ಟಿಯನ್ನು ಅಂಟಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವೆ. ಹಣೆಪಟ್ಟಿಗಳ ಚಕ್ರವ್ಯೂಹದಲ್ಲಿ ಕಳೇದುಹೋಗಿಬಿಡುತ್ತೇವೆ. ಹೀಗಾಗಿಯೇ ಹೊಸ ಚಿಂತನೆಯು ಹುಟ್ಟುವುದಿಲ್ಲ. ಅಪ್ಪಟ ಪ್ರಾಮಾಣಿಕವಾದ, ಮಾನವೀಯತೆಯ ನಿಲುವುಗಳು ಹೊರಬರುವುದಿಲ್ಲ. ಯಾವ ಸಮಸ್ಯೆಗೂ ಪರಿಹಾರಗಳು ಹೊಳೆಯುವುದಿಲ್ಲ. ಚರ್ಚೆಗಳು ನಮ್ಮನ್ನು ಬೆಳೆಸದೆ, ನಮ್ಮನ್ನು ಒಂದುಗೂಡಿಸದೆ ಹೋಗುತ್ತವೆ.

ಇತ್ತೀಚಿನ ಎರಡು ವಿದ್ಯಮಾನಗಳನ್ನೇ ಗಮನಿಸಿ. ದೇಶದಾದ್ಯಂತ ಅಸಂಖ್ಯಾತ ಬಾಂಬ್ ಸ್ಪೋಟಗಳು (ಇತ್ತೀಚಿನ ಪತ್ರಿಕಗಳಲ್ಲಿ ವರದಿಯಾಗುತ್ತಿರುವ ಆತಂಕಕಾರಿ ಅಂಶವೆಂದರೆ ಭಯೋತ್ಪಾದಕ ಕೃತ್ಯಗಳ ಹಿಂದೆ ಕೆಲವು ಹಿಂದೂಗಳ ಕೈವಾಡವೂ ಇದೆ. ಮಲೆಗಾಂವ್‌ನಲ್ಲಿ ನಡೆದ ಬಾಂಬ್ ಸ್ಪೋಟಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದ ಹಾಗೆ ಸಾಧ್ವಿ ಪ್ರಜ್ಞಾ, ಶ್ರೀಕಾಂತ್ ಪುರೋಹಿತ್ ಎಂಬ ಸೈನ್ಯಾಧಿಕಾರಿ ಹಾಗೂ ಪಾಂಡೆ ಎಂಬ ಧರ್ಮ ಗುರುವನ್ನು ಬಂಧಿಸಲಾಗಿದೆ) ನಡೆಯುತ್ತಿವೆ. ಇವ್ಯಾವೂ ಆಕಸ್ಮಿಕಗಳಲ್ಲ. ಇಂತಹ ಕೃತ್ಯ ನಡೆಸುವುದಕ್ಕೆ ದೊಡ್ಡ ಮಟ್ಟದ ಸಂಘಟನೆ ಹಾಗೂ ಯೋಜನೆ ಬೇಕು. ಆ ಸಂಘಟನೆಗೆ ಒಂದು ಐಡಿಯಾಲಜಿ ಅದನ್ನು ಆರ್ಥಿಕವಾಗಿ, ಭಾವುಕವಾಗಿ ಬೆಂಬಲಿಸುವ ವರ್ಗ ಬೇಕೇ ಬೇಕು. ಅದ್ಯಾವುದೂ ಇಲ್ಲದೆ ಇಷ್ಟು ವ್ಯಾಪಕವಾಗಿ ಬಾಂಬ್ ಸ್ಪೋಟಗಳು ನಡೆಯಲು, ಮುಗ್ಧರ ಜೀವ ಹೋಗಲು ಸಾಧ್ಯವೇ ಇಲ್ಲ. ಆದರೆ ಭಯೋತ್ಪಾದನೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತನಾಡುವಾಗ ನಮಗೆ ಎದುರಾಗುವ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯಾದರೂ ಎಂಥದ್ದು? ರಾಜಕಾರಣಿಗಳನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಬಿಡಿ, ಇಂದು ಬಿಜೆಪಿಯಲ್ಲಿರುವ ವ್ಯಕ್ತಿ ಭಯೋತ್ಪಾದನೆಗೆ ಮುಸ್ಲೀಂ ಮೂಲಭೂತವಾದವೇ ಕಾರಣ ಎಂದು ಹೇಳಿದರೆ ಮರುದಿನ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ಸಿಗೆ ಹಾರಿ ಇದು ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತರ ವಿರುದ್ಧ ಬಹುಸಂಖ್ಯಾತರಲ್ಲಿ ಕಹಿಯನ್ನು ಬಿತ್ತಲು ಪಟ್ಟ ಭದ್ರ ಹಿತಾಸಕ್ತಿಗಳು ನಡೆಸುತ್ತಿರುವ ಕೃತ್ಯ ಎಂದು ಮಾತನಾಡುತ್ತಾನೆ. ಅಸಲಿಗೆ ರಾಜಕಾರಣಿಗೆ ಭಯೋತ್ಪಾದನೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತಾಡಲಿಕ್ಕೆ ಅರ್ಹತೆ ಏನಿದೆ? ಭಯೋತ್ಪಾದನೆಯನ್ನು ಭದ್ರತೆಯ ಸಮಸ್ಯೆಯಾಗಿ ಪರಿಶೀಲಿಸಲು ಆತನೇನು ಪೊಲೀಸ್ ಅಧಿಕಾರಿಯಲ್ಲ. ಅದನ್ನೊಂದು ವೈಚಾರಿಕ ಭಿನ್ನಮತೀಯತೆಯಾಗಿಯೋ, ಚಳುವಳಿಯ ಇಲ್ಲವೇ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆಯ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯಾಗಿ ಪರಿಶೀಲಿಸಿ ಮಾತಾಡಲು ಆತ ಸಮಾಜ ವಿಜ್ಞಾನಿಯೂ ಅಲ್ಲ. ಆತ ಕೇವಲ ತನ್ನ ಹಿತಾಸಕ್ತಿಗೆ ಪೂರಕವಾಗುವ ನೆಲೆಯಿಂದ ಮಾತಾಡಬಲ್ಲ. ಆದರೆ ನಮ್ಮ ಮಾಧ್ಯಮಗಳ ಬಹುಪಾಲು ಸ್ಪೇಸ್‌ನ್ನು ಆಕ್ರಮಿಸಿಕೊಳ್ಳುವವರು ಇವರೇ. ನಮಗೆ ಗುಪ್ತಚರ ಇಲಾಖೆಯ ಅಧಿಕಾರಿಯ ಅಭಿಪ್ರಾಯಗಳು ತಿಳಿಯುವುದಿಲ್ಲ, ಸಮಾಜ ತಜ್ಞರ ತರ್ಕದ ಬಗ್ಗೆ ಯಾವ ಪತ್ರಿಕೆಗಳೂ ತಿಳಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಹೀಗಾಗಿ ಭಯೋತ್ಪಾದನೆಯಾಗಲೀ, ಚರ್ಚ್ ಮೇಲಿನ ದಾಳಿಯನ್ನಾಗಲೀ ಕೇವಲ ಲಾ ಅಂಡ್ ಆರ್ಡರ್ ಸಮಸ್ಯೆಯೆಂದು ಪರಿಗಣಿಸಿ ಪರಿಹಾರ ಕಂಡುಕೊಳ್ಳಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಪೊಲೀಸರಿಗೆ ತಮ್ಮ ಕೆಲಸವನ್ನು ತಾವು ಮಾಡಲು ಬಿಡದೆ ಎಲ್ಲರೂ ಮಾತಾಡಲು ಶುರುಮಾಡುತ್ತೇವೆ. ರಾಜಕಾರಣಿಗಳು ಒಂದು ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಚರ್ಚೆಯನ್ನು ಕ್ಲಿಷ್ಟಗೊಳಿಸಿದರೆ, ನಮ್ಮ ಸಂಸ್ಕೃತಿ ಚಿಂತಕರು, ಸಾಹಿತಿಗಳು ರಂಗ ಪ್ರವೇಶ ಮಾಡಿ ಮತ್ತಷ್ಟು ಗೊಂದಲ ಹುಟ್ಟಿಸುತ್ತಾರೆ.

ಬಾಂಬ್ ಸ್ಪೋಟವನ್ನು ಒಂದು ದೇಶದ ಭದ್ರತೆಯ ಸಮಸ್ಯೆಯಾಗಿ ಪರಿಗಣಿಸಿದರೆ ಸಮಸ್ಯೆ ಎಷ್ಟೋ ಪರಿಹಾರವಾದಂತಾಗಿಬಿಡುತ್ತದೆಯಲ್ಲವೇ? ಬಾಂಬ್ ಸ್ಪೂಟವನ್ನು ಒಂದು ಕೋಮಿನೊಂದಿಗೆ ಗುರುತಿಸಿದಾಗ, ಪೊಲೀಸರ ಕಗ್ಗೊಲೆಯನ್ನು, ಭೂ ಮಾಲೀಕರ ಕೊಲೆಯನ್ನು ಒಂದು ಐಡಿಯಾಲಜಿಯೊಂದಿಗೆ ಗುರುತಿಸಿದಾಗ ಅನವಶ್ಯಕವಾದ ಗೊಂದಲ ಹುಟ್ಟಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಭಯೋತ್ಪಾದನೆಯ ನಿಯಂತ್ರಣದ ಕೆಲಸವನ್ನು ಪೊಲೀಸರಿಗೆ ಒಪ್ಪಿಸಿ ಆ ಇಲಾಖೆ ತನ್ನ ಗರಿಷ್ಠ ಸಾಮರ್ಥ್ಯವನ್ನು ಬಳಸಿ ಅದನ್ನು ಮಾಡಲು ಬಿಟ್ಟು ರಾಜಕಾರಣಿಗಳು ತಣ್ಣಗೆ ಏಕಿರಬಾರದು? ನಮ್ಮ ಸಂಸ್ಕೃತಿ ಚಿಂತಕರು ಸಾಹಿತಿಗಳು ಚರ್ಚ್ ಮೇಲೆ ನಡೆದ ದಾಳಿ, ಮಕ್ಕಳು- ಮರಿಯನ್ನದೆ ಅಮಾಯಕರ ಜೀವ ತೆಗೆದು, ನನ್‌ಗಳ ಮಾನಹರಣ ಮಾಡಿ ಬೆತ್ತಲಾಗಿ ಪರೇಡ್ ನಡೆಸಿದ್ದನ್ನೆಲ್ಲಾ ಲಾ ಅಂಡ್ ಆರ್ಡರ್ ಸಮಸ್ಯೆ ಎಂದು ಬಗೆದು ಅದನ್ನು ಬದಿಗಿಟ್ಟು ಮತಾಂತರದ ಕೆಡುಕು ಹಾಗೂ ಕ್ರಿಶ್ಚಿಯಾನಿಟಿಯ ಆಕ್ರಮಣಕಾರಿ ಸ್ವಭಾವದ ಬಗ್ಗೆ ಚರ್ಚೆ ನಡೆಸಲು ಏನು ಧಾಡಿ? ಒಂದು ಐಡಿಯಾಲಜಿ ಎಷ್ಟೇ ಉದಾತ್ತವಾಗಿರಬಹುದು ಹಾಗಂತ ಅದರಿಂದುಂಟಾಗುವ ಹಿಂಸೆ, ಪ್ರಾಣನಾಶ, ಆಸ್ಥಿ ನಾಶವನ್ನೆಲ್ಲಾ ಸಮರ್ಥಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು ತಪ್ಪು. ಪೊಲೀಸರು ಅಮಾಯಕ ಮುಸಲ್ಮಾನರನ್ನು ಬಂಧಿಸಿ ಹಿಂಸಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ ಎಂದು ಆರೋಪಿಸುವ ಮಾನವ ಹಕ್ಕು ರಕ್ಷಣೆಯ ಯೋಧರಿಗೂ, ಕ್ರೈಸ್ತರ ಮೇಲಿನ ದಾಳಿಗೆ ಹಿಂದೂ ದೇವತೆಗಳ, ಹಿಂದೂ ಧರ್ಮದ ಅವಹೇಳನದಿಂದ ಹುಟ್ಟಿದ ಆವೇಶವೇ ಕಾರಣ ಎನ್ನುವ ಹಿಂದೂ ಧರ್ಮ ರಕ್ಷಣೆಯ ಸೈನಿಕರಿಗೂ ಇದು ಅರ್ಥವಾಗಬೇಕು. ಬಜರಂಗ ದಳದ ಕಾರ್ಯಕರ್ತನಿಗಾಗಲೀ, ಸಿಮಿಯ ಸದಸ್ಯನಿಗಾಗಲಿ ತನ್ನ ತತ್ವ ಪ್ರತಿಪಾದಿಸಲು ತಾನು ನಂಬಿದ್ದು ಶ್ರೇಷ್ಠ ಎಂದು ವಾದಿಸಲು ಹಕ್ಕು ಇದೆಯಾದರೂ ಪ್ರಾಣ ಹಾನಿ, ಗದ್ದಲ ಮಾಡಿದರೆ ಅದನ್ನು ಒಂದು ಭದ್ರತೆಯ ಸವಾಲಿನ ಹಾಗೆ ಕಾಣಬೇಕು. ಕಲ್ಲು ತೂರಿದವ ಯಾರು ಎಂದು ನೋಡಿ ಲಾಠಿ ಬೀಸುವ ಅನಿವಾರ್ಯತೆ ಪೊಲೀಸರಿಗಿರಬಾರದು. ಏಕೆಂದರೆ ತೂರಿದ ಕಲ್ಲಿಗೆ ಯಾವ ಪಂಥೀಯತೆಯೂ, ಯಾವ ವೈಚಾರಿಕತೆಯೂ, ಯಾವ ಧಾರ್ಮಿಕತೆಯೂ ಇರದು. ಅದನ್ನು ಎದುರಿಸುವ ಪೊಲೀಸರ ಬ್ಯಾರಿಕೇಡಿಗೂ ಅದಿರಬಾರದು.
ಏನಂತೀರಿ?

– ಸುಪ್ರೀತ್.ಕೆ.ಎಸ್

ನಾನು ಹಾಗೂ ನನ್ನಂಥ ಕಾಲೇಜು ಹುಡುಗರು ಒಂದು ಅಪವಾದವನ್ನು ಎದುರಿಸುತ್ತಿದ್ದೇವೆ. ಇಂಜಿನಿಯರಿಂಗ್, ಮೆಡಿಸಿನ್, ಲಾ, ಎಂಬಿಎ ಹೀಗೆ ಏನಾದರೊಂದು ವೃತ್ತಿಪರ ಕೋರ್ಸುಗಳನ್ನು ಆಯ್ದುಕೊಂಡು ಓದಿನಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿದವರಿಗೆ ಸ್ವಚಿಂತನೆ ಹಾಗೂ ಸ್ವಾರ್ಥವೇ ಹೆಚ್ಚು. ಸುತ್ತಮುತ್ತಲ ಸಮಾಜದ ಬಗ್ಗೆ, ಅದರ ರೀತಿ ನೀತಿಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಅಸಡ್ಡೆ ಮೂಡಿರುತ್ತದೆ. ಎಲ್ಲರೂ ಒಂದಲ್ಲ ಒಂದು ದಿನ ಅಮೇರಿಕಾಗೆ ಹಾರಲು ಸಿದ್ಧರಾಗಿರುವಂತೆ ಕಾಣುತ್ತಾರೆ. ಅವರಿಗೆ ಇಲ್ಲಿನ ಎಲ್ಲಾ ಬೇರುಗಳನ್ನೂ ಕತ್ತರಿಸಿಕೊಂಡು ಹಾರಲು ಯಾವ ತೊಂದರೆಯೂ ಇಲ್ಲದ ಹಾಗೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವ ತವಕ. ಇಲ್ಲಿನ ಯಾವ ಸಂಗತಿಗಳೂ ತಮ್ಮನ್ನು ಬಾಧಿಸಿದ ಹಾಗೆ ಬದುಕು ರೂಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ಓದು ಮುಗಿಯುವ ಮೊದಲೇ ಅವರ ಆಕ್ಸಂಟ್ ಬದಲಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಅವರ ಅಭಿರುಚಿ ರಿಪೇರಿಯಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ರಫ್ತಿಗೆ ಸಿದ್ಧವಾಗಿ ಮೈಮೇಲೆ ಸ್ಟಿಕ್ಕರು ಅಂಟಿಸಿಕೊಂಡು ಡಬ್ಬಿಯಲ್ಲಿ ಕುಳಿತ ಹಣ್ಣಿನ ಹಾಗಾಗಿರುತ್ತಾರೆ. ಈ ಆರೋಪದಲ್ಲಿ ಸತ್ಯವಿಲ್ಲವೆಂದಲ್ಲ.

ಗಮನಿಸಿ ನೋಡಿ, ತಮ್ಮ ಮೂಲದಿಂದ ಕಳಚಿಕೊಳ್ಳುವುದನ್ನೇ ಆಧುನಿಕತೆ ಎಂದು ಭಾವಿಸಿರುವ ಹುಡುಗರಿಗೆ ಐಡೆಂಟಿಟಿ ಇಲ್ಲದ ಹಾಗಾಗುತ್ತದೆ. ಯಾವ ಜಾಗಕ್ಕೆ ಹೋದರೂ ಪರದೇಶಿಯಂತೆ ಭಾಸವಾಗುತ್ತದೆ. ಯಾವುದೂ ನನ್ನದಲ್ಲ ಎಂಬ ನಿರ್ಲಿಪ್ತತೆ ಅವರನ್ನು ಕಾಡುತ್ತದೆ. ಹೀಗೆ ತಮ್ಮ ಜಾತಿ, ಹುಟ್ಟಿದ ಊರು, ರಕ್ತ ಸಂಬಂಧಿಗಳು, ತಮ್ಮ ಆಚಾರಗಳು, ಸಂಸ್ಕೃತಿ, ಹಬ್ಬಗಳು ಮುಂತಾದವುಗಳನ್ನೆಲ್ಲಾ ಬಿಡುತ್ತಾ ಅಧುನಿಕರಾಗುತ್ತಾ, ಅಮೇರಿಕಾಗೆ ರಫ್ತಾಗಲು ತಯಾರಾಗುತ್ತಾ ಈ ಹುಡುಗರಿಗೆ ವಿಪರೀತವಾದ ಅಭದ್ರತೆ ಕಾಡಲು ಶುರುವಾಗುತ್ತದೆ. ಸದಾ ಒಂದು ಕಾಲು ಹೊರಗೇ ಇಟ್ಟುಕೊಂಡು ಬದುಕು ದೂಡುತ್ತಿರುವವರಿಗೆ ತಮ್ಮದೆಂಬ ನೆಲೆಯೇ ಇಲ್ಲ ಎಂಬ ಅರಿವು ಮಾನಸಿಕ ಕಳವಳಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಾಗುತ್ತದೆ. ಹೀಗಾಗಿ ಉನ್ನತ ಶಿಕ್ಷಣವನ್ನು ಪಡೆದುಕೊಂಡು, ಕೈತುಂಬ ಹಣ ತರುವ ಕೆಲಸಗಳನ್ನು ಪಡೆದ ಯುವಕರು, ಯುವತಿಯರು ಕೋಮುವಾದವನ್ನು ಅಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ತಾನೊಬ್ಬ ಹಿಂದು ಎಂದುಕೊಳ್ಳುವುದೇ ಅವರಿಗೆ ನೆಮ್ಮದಿಯನ್ನೂ, ಭದ್ರತೆಯನ್ನೂ ಕೊಡುತ್ತದೆ. ಆತನಿಗೆ ಹಿಂದೂವಿಗಿರಬೇಕಾದ ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಬೇರುಗಳ್ಯಾವೂ ಉಳಿದಿರದಿದ್ದರೂ ‘ಹಿಂದೂ’ ಎಂಬ ಐಡೆಂಟಿಟಿ ಬೇಕಿರುತ್ತದೆ. ಅವರಿಗೆ ತಾವು ಆಧುನಿಕತೆಯ ಭರದಲ್ಲಿ, ಪಾಶ್ಚಾತ್ಯ ಆಚಾರ ವಿಚಾರದ ಅನುಕರಣೆಯ ಹುಮ್ಮಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಕತ್ತರಿಸಿಕೊಂಡ ಕರುಳ ಬಳ್ಳಿಗಳ ಬಗೆಗೂ ಪ್ರಾಮಾಣಿಕ ಕಾಳಜಿ ಬೆಳೆಯುವುದಿಲ್ಲ. ಕಡಿದ ತಂತುಗಳನ್ನು ನವೀಕರಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕೆಂಬ ಯಾವ ಹಂಬಲವೂ ಇರುವುದಿಲ್ಲ. ಅಸಲಿಗೆ ಕಳೆದುಕೊಂಡ ಸ್ವಂತಿಕೆಗಾಗಿ ಅವರು ಮರುಗುವುದೂ ಇಲ್ಲ. ಅವರಿಗೆ ಯಾವ ಅಟ್ಯಾಚ್ ಮೆಂಟುಗಳೂ ಬೇಡ ಆದರೆ ತಮ್ಮದೆಂದು ಭಾವಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಒಂದು ಐಡೆಂಟಿಟಿಯ ಆಸರೆ ಬೇಕು. ಇದು ಕೇವಲ ಹಿಂದೂಗಳಲ್ಲಿ ನಡೆಯುತ್ತಿರುವ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯಲ್ಲ, ಆಧುನಿಕತೆಯೊಂದಿಗೆ ಮುಖಾಮುಖಿಯಾಗುತ್ತಿರುವ ಎಲ್ಲಾ ಧರ್ಮಗಳೂ, ಸಮಾಜಗಳೂ, ಸಂಸ್ಕೃತಿಗಳೂ ಎದುರಿಸುತ್ತಿರುವ ಸಮಸ್ಯೆ.
ಬಹುಶಃ ಈ ಕಾರಣಕ್ಕಾಗಿಯೇ ಯುವಕರಿಗೆ ಕೋಮುವಾದ ಪ್ರಿಯವಾಗುತ್ತದೆಯೇನೊ. ತಾನು ಆಸರೆಗಾಗಿ ವಾಲಿಕೊಂಡ ಐಡೆಂಟಿಟಿಗೆ ಯಾವಾಗ ಧಕ್ಕೆಯಾಗುತ್ತದೋ, ಪೆಟ್ಟು ಬೀಳುತ್ತದೋ ಆಗೆಲ್ಲಾ ಆತ ಹೆಡೆಯೆತ್ತಿ ಕೆರಳಿ ನಿಲ್ಲುತ್ತಾನೆ. ರಾಮಾಯಣವನ್ನು ಓದಿಯೇ ಇರದಿದ್ದರೂ, ಶ್ರೀರಾಮನ ಪುರಾಣ, ಆದರ್ಶದೊಂದಿಗೆ ಕೊಟ್ಟು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಲು ಏನೂ ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ರಾಮ ಸೇತುವಿನ ವಿವಾದ ಅವನನ್ನು ರೊಚ್ಚಿಗೆಬ್ಬಿಸುತ್ತದೆ. ಬೀದಿಗಿಳಿಯುವಂತೆ ಮಾಡುತ್ತದೆ. ಎಂದೂ ಒಂದು ಕಲಾಕೃತಿಯನ್ನು ಕಲಾತ್ಮಕ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ನೋಡಿರದಿದ್ದರೂ, ಕಲೆಗೂ ಅವನಿಗೂ ಯಾವ ಹೊಂದಾಣಿಕೆಯೂ ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ಎಂ.ಎಫ್. ಹುಸೇನನ ನಗ್ನ ಚಿತ್ರಗಳು ಕಣ್ಣುರಿಯನ್ನು ಉಂಟುಮಾಡುತ್ತವೆ. ಆದರೆ ಇದೇ ಕೆಲಸವನ್ನು ಅನ್ಯ ಕೋಮಿನವರು ಮಾಡಿದಾಗ, ತಸ್ಲೀಮಾಳನ್ನು ಹೊರದಬ್ಬಿದಾಗ, ಡ್ಯಾನಿಶ್ ಚಿತ್ರಕಾರನ ಮೇಲೆ ಫತ್ವಾ ಹೊರಡಿಸಿದಾಗ, ಸಲ್ಮಾನ್ ರಶ್ದಿಯನ್ನು ಪೀಡಿಸಿದಾಗ ಇವರು ಅದನ್ನೆಲ್ಲಾ ಟೀಕಿಸಬಲ್ಲರು, ವಸ್ತುನಿಷ್ಠವಾಗಿ ಅವಲೋಕನ ಮಾಡಬಲ್ಲರು. ಆದರೆ ತಮ್ಮ ಐಡೆಂಟಿಟಿಗೆ ಗಾಯವಾದಾಗ ಮಾತ್ರ ಯಾವ ವಸ್ತುನಿಷ್ಠತೆಯೂ ಕಾಣುವುದಿಲ್ಲ. ಇದೂ ಎಲ್ಲಾ ಕೋಮುಗಳ ಈ ‘ಐಡೆಂಟಿಟಿ ಜೀವಿ’ಗಳ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ.

ಇದೇ ಜಾಡಿನಲ್ಲಿ ಆಲೋಚಿಸಿ ಸಮಾಜವಾದಿ ಚಿಂತಕರಾದ ಡಿ.ಎಸ್.ನಾಗಭೂಷಣ್‌ರಿಗೆ ಒಂದು ಪತ್ರ ಬರೆದಿದ್ದೆ. ಅದರಲ್ಲಿ ನಮ್ಮಂಥ ಯುವಕರು ಈ ಸಮಸ್ಯೆಯಿಂದ ಪಾರಾಗಲು ಏನು ಮಾಡಬಹುದು ಎಂದು ಕೇಳಿದ್ದೆ. ಒಂದು ಸೈದ್ಧಾಂತಿಕ ನೆಲೆಯನ್ನು ರೂಪಿಸಿಕೊಂಡು, ಕೋಮಿನ ಐಡೆಂಟಿಯ ಬಂಧದಿಂದ ಮುಕ್ತರಾಗಲು ಸಹಾಯಕವಾಗುವ ಸಾಹಿತ್ಯವನ್ನು ಶಿಫಾರಸ್ಸು ಮಾಡುವಂತೆ ಕೇಳಿಕೊಂಡಿದ್ದೆ. ಯಾವುದೋ ಲಹರಿಯಲ್ಲಿ ಪತ್ರಿಸಿದ್ದ ನನ್ನ ಓಲೆಗೆ ಉತ್ತರ ಬರಬಹುದೆಂಬ ಖಾತರಿ ಇರಲಿಲ್ಲ, ನಿರೀಕ್ಷೆಯೂ ಹೆಚ್ಚಿರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ‘ವಿಕ್ರಾಂತ ಕರ್ನಾಟಕ’ ವಾರ ಪತ್ರಿಕೆಯ ತಮ್ಮ ಅಂಕಣದಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಪತ್ರವನ್ನು ಉಲ್ಲೇಖಿಸಿ ಅದರಲ್ಲಿ ನಾನು ಎತ್ತಿದ್ದ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳಿಗೆ ಉತ್ತರಿಸುವ ಪ್ರಯತ್ನಮಾಡಿದರು. ನನ್ನಂಥದ್ದೇ ಸನ್ನಿವೇಶಗಳಲ್ಲಿರುವ, ನನ್ನ ಸಮಸ್ಯೆಗಳನ್ನೇ ಹೊಂದಿರುವ ಯುವಕ-ಯುವತಿಯರಿಗೆ ನಾಗಭೂಷಣ್‌ರ ಮಾತುಗಳು ಸಹಾಯಕವಾಗಬಹುದು ಎಂದುಕೊಂಡು ಅವನ್ನು ಇಲ್ಲಿ ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದೇನೆ:

“ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ನನ್ನ ಇದೇ ಲೇಖನದ ಬಗ್ಗೆ ಕೆ.ಎಸ್.ಸುಪ್ರೀತ್ ಎಂಬ ಇಂಜಿನಿಯರಿಂಗ್ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಯೊಬ್ಬರ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆಯೊಂದನ್ನು, ಇದಕ್ಕೆ ನಿಮ್ಮ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆ ಅಗತ್ಯ ಎಂಬರ್ಥದಲ್ಲಿ ನನಗೆ ರವಾನಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಇವರು ನನ್ನ ಈ ಲೇಖನದಲ್ಲಿ ವ್ಯಕ್ತವಾಗಿರುವ ಆತಂಕಗಳ ಬಗ್ಗೆ ತಾತ್ವಿಕವಾಗಿ ಆಂತರಂಗಿಕ ಸಹಮತ ಹೊಂದಿರುವುದಾದರೂ, ಬಹಿರಂಗ ವಾತಾವರಣ ಅದಕ್ಕೆ ಪೂರಕವಾಗಿಲ್ಲದಿರುವುದರ ವಾಸ್ತವದ ಬಗ್ಗೆ ಬರೆದಿದ್ದಾರೆ. ತಾವು ಸಹ ಇಂತಹ ವಾತಾವರಣದ ಸಹಜ ಬಲಿಯಾಗಿದ್ದು, ಇದರಿಂದ ತಮ್ಮಂತಹವರು ಹೊರ ಬರಲು ಪೂರಕವಾಗುವಂತಹ ವಾತಾವರಣವನ್ನು ನಿರ್ಮಿಸಲು ಸೆಕ್ಯುಲರ್‌ವಾದಿಗಳು ಏಕೆ ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತಿಲ್ಲ ಎಂದು ಪ್ರಶ್ನಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಹಾಗೇ, ಈ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ಮಾರ್ಗದರ್ಶಕವಾಗುವಂತಹ ಸಾಹಿತ್ಯವನ್ನೂ ಸೂಚಿಸಿ ಎಂದು ಸುಪ್ರೀತ್ ಕೇಳಿದ್ದಾರೆ.

ಮೊದಲಿಗೆ, ನಾನೇನೂ ಇಂದಿನ ಸೆಕ್ಯುಲರ್ವಾದಿಗಳ ವಕ್ತಾರನಲ್ಲ ಎಂದು ಸ್ಪಷ್ಟಪಡಿಸ ಬಯಸುವೆ. ಈ ಸೆಕ್ಯಲರ್‌ವಾದವೆಂಬುದೇ ಅನುಮಾನಾಸ್ಪದತೆಗೆ ಈಡಾಗಿರುವ ಇಂದಿನ ರಾಜಕೀಯ ಸನ್ನಿವೇಶದಲ್ಲಿ ನಿಂತು, ಕೋಮುವಾದದ ವಿರುದ್ಧ ಮಾತನಾಡುವಾಗ ಅನೇಕ ತಪ್ಪು ಕಲ್ಪನೆಗಳುಂಟಾಗುವ ಸಂಭವವಿದೆ. ಏಕೆಂದರೆ, ಕೋಮುವಾದದ ವಿರುದ್ಧ ಏಕೈಕ ಅಸ್ತ್ರ ಸೆಕ್ಯುಲರ್‌ವಾದ ಎಂಬ ನಂಬಿಕೆಯನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸಲಾಗಿದೆ. ಮೂಲತಃ ಭೌತವಾದಿ ರಾಜಕಾರಣದ ಪ್ರತಿಪಾದಕರಾದ ಕಟ್ಟಾ ಎಡಪಂಥೀಯರು ಸೃಷ್ಟಿಸಿರುವ ನಂಬಿಕೆಯಿದು. ಆದರೆ ಸೆಕ್ಯುಲರಿಸಂ ಎಂದರೇನೆಂದು ಈವರೆಗೆ ಈ ಯಾರೂ ಖಚಿತವಾಗಿ, ನಿರ್ದಿಷ್ಟವಾಗಿ ನಿರೂಪಿಸಿಲ್ಲ. ಅದಕ್ಕೆ ನಮ್ಮ ಯಾವುದೇ ಭಾರತೀಯ ಭಾಷೆಯಲ್ಲೂ ಸಮರ್ಪಕವಾದ ಸಮಾನ ಶಬ್ದವನ್ನು ಟಂಕಿಸಲಾಗಿಲ್ಲ. ಧರ್ಮ ನಿರಪೇಕ್ಷತೆ ಎಂಬ ಶಬ್ದದಿಂದ ಹಿಡಿದು ಇದಕ್ಕೆ ತದ್ವಿರುದ್ಧ ಅರ್ಥವಿರುವ ಸರ್ವಧರ್ಮ ಸಮಭಾವ ಎಂಬ ಶಬ್ದದವರೆಗೆ ಇದರರ್ಥವನ್ನು ಎಳೆದಾಡಲಾಗಿದೆ! ಇದಕ್ಕೆ ಕಾರಣ ಇದು ಆಧುನಿಕತೆಯ ಹಂಬಲದಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಸಂವಿಧಾನ ನಿರ್ಮಾತೃಗಳು ಐರೋಪ್ಯ ರಾಜಕಾರಣದಿಂದ ಕಿತ್ತು ತಂದು ಇಲ್ಲಿ ನೆಡಲಾಗಿರುವ ಪರಿಕಲ್ಪನೆಯಾಗಿರುವುದೇ ಆಗಿದೆ…

…ಹಾಗೇ ಸುಪ್ರೀತ್ ಅವರಿಗೆ ಗಾಂಧಿ, ಅಂಬೇಡ್ಕರ್ ಹಾಗೂ ಲೋಹಿಯಾರನ್ನು ಮುಕ್ತ ಮನಸ್ಸಿನಿಂದ ಓದಿ ಎಂದು ಸೂಚಿಸಬಯಸುವೆ. ರಾಷ್ಟ್ರ ವಿಭಜನೆ ಸೃಷ್ಟಿಸಿದ್ದ ಕೋಮು ದಳ್ಳುರಿಯ ಮಧ್ಯೆಯೂ, ಪಾಕಿಸ್ತಾನಕ್ಕೆ ಕೊಡಬೇಕಾದ ನಿಧಿಯನ್ನು ಕೊಡುವಂತೆ ಸಾರ್ವಜನಿಕವಾಗಿ ಒತ್ತಾಯಿಸಿ ಹಿಂದೂ ಕೋಮುವಾದಿಯೊಬ್ಬನ ಗುಂಡಿಗೆ ಬಲಿಯಾದ ಸನಾತನ ಹಿಂದೂ ಎನ್ನಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದ ಗಾಂಧಿ; ತಾವು ರೂಪಿಸಿದ್ದ ಸಮಗ್ರ ಹಿಂದೂ ನಾಗರಿಕ ಸಂಹಿತೆ ಮಸೂದೆಯನ್ನು ಸಂಸತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಮಂಡಿಸಲು ಅವಕಾಶ ಕೊಡದ ಸರ್ಕಾರದ ಮಂತ್ರಿ ಪದವಿಗೇ ರಾಜೀನಾಮೆ ನೀಡಿ ಹೊರಬಂದ ಆಧುನಿಕತಾವಾದಿ ಅಂಬೇಡ್ಕರ್ ಮತ್ತು ಸಾಮಾನ್ಯ ನಾಗರಿಕ ಸಂಹಿತೆಯ ಜಾರಿಯನ್ನು ತಮ್ಮ ಪಕ್ಷದ ಒಂದು ಚುನಾವಣಾ ವಿಷಯವನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಪ್ರಚಾರ ಮಾಡಬಲ್ಲವರಾಗಿದ್ದ ರಾಜಕೀಯ ದುಸ್ಸಾಹಸಿ ಲೋಹಿಯಾ ಹೊಸ ರಾಷ್ಟ್ರಕ್ಕೆ ಹೊಸ ಧರ್ಮ ಸಂಹಿತೆಯೊಂದನ್ನು ರೂಪಿಸಿ ಸೆಕ್ಯುಲರಿಸಂಗೆ ಹೊಸ ಅರ್ಥ ಕೊಡಲೆತ್ನಿಸಿದವರು. ಇವರ ಜೊತೆಗೇ, ಈಚಿನ ಅಸ್ಘರಾಲಿ ಇಂಜಿನಿಯರರ ಪುಸ್ತಕ – ಲೇಖನಗಳನ್ನು ಓದಿದರೆ ಚೆನ್ನು. ಆಗ ಆರೋಗ್ಯಕರ ವರ್ತಮಾನವನ್ನು ಕಟ್ಟಲು ಚರಿತ್ರೆಯನ್ನು ಎಷ್ಟು ಎಚ್ಚರಿಕೆ ಮತ್ತು ವಿವೇಕಗಳಿಂದ ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಬಳಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ ಎಂಬುದು ಗೊತ್ತಾಗುತ್ತದೆ.”

-ಸುಪ್ರೀತ್.ಕೆ.ಎಸ್